Nie lubiłem teatru Kotlarczyka
Rozmowa z Piotrem Szczerskim, reżyserem sztuki "Przed sklepem jubilera"
* Powiedział pan kiedyś, że nie lubił pan teatru Mieczysława Kotlarczyka. A przecież Karol Wojtyła był jego sztandarowym aktorem.
- Moi rodzice też byli aktorami Teatru Rapsodycznego Kotlarczyka. Szczególnie ojciec był jego wielkim pasjonatem, bo matka, szukała czegoś lżejszego, mniej koturnowego. I tak się stało, że ich drogi artystyczne i życiowe w końcu się rozeszły. Ale wracając do Kotlarczyka, który mieszkał w Krakowie, w tej samej kamienicy, piętro niżej - był on dla mnie człowiekiem nieprzystępnym, omijałem go z daleka, a jego teatr oparty na kulcie słowa wydawał mi się staroświecki. A ja - młody człowiek - szukałem nowych, awangardowych działań.
* Był pan buntownikiem, który odcinał się od poglądów ojca?
- Gdy żył mój ojciec, to z założenia tworzyłem teatr, który stał w opozycji. Pamiętam, że kiedyś zaproponowano mi wyreżyserowanie "Zemsty" - żachnąłem się i wyśmiałem ten pomysł. A później wystawiłem komedię Fredry w Kielcach - i to był taki hołd złożony ojcu - który w szkole teatralnej uczył wiersza. Jak widać, korzenie okazały się mocniejsze.
* Po tekst Karola Wojtyły sięgnął pan nie po raz pierwszy. A przecież sztuka "Przed sklepem jubilera" to właśnie teatr słowa - tak przez pana nielubiany...
- Sądzę, że do końca nie rozumiałem idei Teatru Rapsodycznego. Teraz, gdy do niego wróciłem odkryłem, że to nie jest teatr słowa, lecz myśli. I sztuka "Przed sklepem jubilera" jest manifestem myślenia, natomiast słowo jest rzeczą wtórną, która tę myśl uwypukla, najlepiej ją oddaje.
* Czy osoba Karola Wojtyły pojawia się w pana wspomnieniach?
- Niestety, nie. Rodzice związali się z teatrem Kotlarczyka, gdy mnie jeszcze nie było na świecie. Gdy urodziłem się, reżim stalinowski rozwiązał tę scenę. Potem teatr ponownie zaczął działać, ale już w innym składzie. Moi rodzice w nim wówczas nie występowali, choć ojciec zawsze był wierny idei teatru słowa.
* Dziękuję za rozmowę.
