Kolejne twarze festiwalu Malta
"Urlo" kompanii Pippo Delbono z Włoch, "12' Chrono" Teatru Artonik z Francji i projekt "Stary Browar Nowy Taniec" na XVII Festiwalu Teatralnym Malta w Poznaniu. Pisze Marta Kaźmierska w Gazecie Wyborczej - Poznań.
Artyści konsekwentnie wciągają widzów w rozmaite podróże. Czasem w głąb siebie, czasem w dalekie plenery, a czasem po prostu przez bezdroża własnej wyobraźni. Rozmowy o pogodzie, która miesza szyki artystom, to w ostatnich dniach częsty motyw Malty. Ale festiwal toczy się mimo tych przeszkód, wartko i w różnych sceneriach.
Wszyscy jesteśmy Chrystusami
Poruszającą, magiczną historię opowiedzieli widzom zebranym na Dziedzińcu Różanym artyści z zespołu Pippo Delbono. Na przekór późnej porze (prawie dwugodzinne widowisko rozpoczęło się w środę krótko przed północą) i iście listopadowej pogodzie (zimny deszcz zrywał się podczas spektaklu dwukrotnie) większa część widowni siedziała jak zaklęta do samego końca, a gdy było już po wszystkim - dziękowała aktorom za wzruszenia pięciominutowymi brawami.
"Urlo" to spektakl - nie-spektakl: łańcuch luźno powiązanych ze sobą obrazów - alegorii, komediowych scenek i estradowych popisów układa się tu w magiczną opowieść o cierpieniu, strachu, wierze, nadziei i miłości, która wszystko zwycięża. Centralną postacią jest Bobo: niezwykły artysta-naturszczyk, którego reżyser Pippo Delbono poznał w szpitalu psychiatrycznym. Echa tego spotkania pobrzmiewają w kulminacyjnych scenach spektaklu, przedstawiającego świat społecznych wyrzutków, szaleńców, więźniów codzienności, podobnych w swej wielości do bohaterów filmów Federico Felliniego. To nasz wspólny świat: wszyscy niesiemy przecież jakiś krzyż, nawet wtedy, gdy odziani w plażowe kostiumy popijamy drinki na słonecznej plaży.
12 minut z życia ulicy
Spektakl "12' Chrono" to jedno z dwóch plenerowych widowisk, które przywiozła na tegoroczną Maltę marsylska grupa Artonik. W pierwszym z nich zaprosiła publiczność na miejski piknik. Podczas "12' Chrono" zabrała widzów na dwanaście minut do ulicznej kawiarni.
Próbę tę zaliczam do bardzo udanych: trudno o miejsce kojarzące się z Francją równie mocno, jak niewielki stolik z krzesełkiem na zatłoczonym chodniku. Wie to każdy, kto choć raz w życiu dostał pocztówkę z Paryża.
Grupa Artonik przywiozła nam po prostu fragment swojej rzeczywistości. Ot, w czwartek, w samo południe na Starym Rynku młody marynarz podszczypywał wyfiokowaną damę, a nieopodal, z hałasem i w kłębach spalin przejechał skuter, burząc spokój ludzi relaksujących się przy kawie i gazecie. Niby nie działo się nic. Ale czy na pewno?...
Niech żyje młodość, wolność i swoboda
Malta ma wiele serc. Jedno z nich bije w tym roku wyjątkowo mocno: to projekt "Stary Browar Nowy Taniec" na Malcie. Nie zawiodłam się tu jeszcze podczas żadnego wieczoru, a przekrój tematów, artystycznych form i narodowości artystów jest po prostu imponujący.
Cykl rozpoczęła w poniedziałek wieczorem prelekcja legendarnej Yvonne Rainer, ikony tańca współczesnego. Z werwą i humorem opowiadała o początkach swojej pracy w latach 60., ilustrując wykład slajdami z prywatnego archiwum. Publiczność w Starym Browarze obejrzała też fragment filmu z zapisem słynnej choreografii "Trio A", uznawanej za jeden z artystycznych manifestów Rainer. To twórcy tacy jak ona zwrócili uwagę na naturalne predyspozycje ludzkiego ciała, postawili na indywidualność przeżyć i doświadczeń tancerzy. To dzięki artystom takim jak Yvonne Rainer przez trzy kolejne wieczory oglądaliśmy znakomitego improwizatora Michaela Schumachera, który w towarzystwie muzyków - Dominika Stycharskiego, Mikołaja Trzaski oraz Bartłomieja i Marcina Olesiów - ogrywał kolejne przestrzenie Starego Browaru: Słodownię, Susznię i Atrium. Muzyka stała się tu inspiracją dla tancerza, taniec - punktem wyjścia dla muzyków, a wrażliwość na dźwięki i gesty - wspólnym artystycznym doświadczeniem. Niezapomnianym i jedynym.
Na zdjęciu: "Urlo", Pippo Delbono.
