Przeciętne, że aż banalne
"Apokalypsa" w reż. i choreogr. Karine Saporta Polskiego Teatru Tańca na XVII Festiwalu Teatralnym Malta w Poznaniu. Pisze Marta Kaźmierska w Gazecie Wyborczej - Poznań.
- Opowiadamy o sytuacji tak przeciętnej, że aż banalnej - mówiła przed premierą spektaklu "Apokalypsa" reżyser i choreograf Karine Saporta. Wtorkowa prezentacja w Scenie Rozmaitości była pewnie częścią tego planu. Mnie bardzo zmęczyła.
Tancerze PTT mają imponujący warsztat i charyzmę, dzięki którym potrafią widza zaskoczyć i zaczarować. W spektaklu "Apokalypsa" bronią się właśnie ruchem, na pewno nie słowem. Wolałabym, by tym razem albo zamilkli, albo jeszcze raz zastanowili się nad tym, o kim/o czym chcą opowiedzieć: o kryzysie małżeńskim? O kazirodczych związkach? Konsumpcyjnym stylu życia? A może o tym, że w teatrze wszystko już było, więc pozostała nam jedynie frustracja i meble z IKEA?...
Warstwa słowna spektaklu "Apokalypsa" składa się z nerwowych, przeładowanych emocjami dialogów, którymi raczą się poszczególne postacie dramatu: matka i ojciec (czyli mąż i żona) oraz ich syn i córka. Uwikłani w codzienne, powtarzające się rytuały (odkurzanie, gotowanie, jedzenie, mycie zębów) to kochają się, to nienawidzą. Głównie nienawidzą: w potoku słów dominują takie jak "pig" czy "fuck". Jest i Coca Cola, i "Kentucky Fried Fucking Chicken", i fragmenty Apokalipsy według św. Jana.
- Zaraz będzie kibel - szepnął mi do ucha znajomy podczas pierwszej części spektaklu, zatytułowanej "Sypialnia". I był kibel. Wjechał na scenę razem z kabiną prysznicową ("Łazienka"), oraz kuchenką i lodówką ("Kuchnia"). Fabularna przewidywalność wywoływała chwilami rozbawienie. Ale i zniecierpliwienie.
Z przytłaczającej całości pozostaną mi w pamięci interesujące układy choreograficzne (wielkie brawa dla Karoliny Kraczkowskiej), wykonywane przy wtórze transowej, rwanej muzyki. Dla nich warto było przyjść na ten prawie dwugodzinny spektakl.
