Wypij tinto, tańcz malambo!
"Kowal Malambo" w reż. Ondreja Spisaka na Scenie Laboratorium Dramatu w Warszawie. Pisze Agnieszka Rataj w EU MAGAZINE.
Kolejne miejsce w Warszawie, do którego warto, choć niełatwo, dotrzeć. Olesińska to jedna z tych małych mokotowskich uliczek, w których nietrudno się zgubić. A potem jeszcze, z narażeniem życia, zejść do piwnicy po bardzo stromych schodach. To tu, do dawnego kina Przodownik przeniosło się Laboratorium Dramatu Tadeusza Słobodzianka. I zaczęło mocno nowy sezon teatralny: przedstawieniem "Kowala Malambo" w reżyserii Ondreja Spisaka.
To historia najprostsza na świecie, wszyscy ją znamy: o miłości i śmierci, o tańcu i radości. U starego kowala pojawia się sam Pan Jezus i diabeł. Jeden i drugi ma dla niego dary, i początkowo to te diabelskie wydają się ważniejsze, choć kosztują kowala duszę. Dzięki szatańskim sztuczkom może odzyskać młodość i jeszcze raz powrócić do ukochanej knajpy, gdzie piękna Lola zaśpiewa tylko dla niego. Tylko czy będzie miał jeszcze do czego wracać?
Tekst Tadeusza Słobodzianka zbudowany jest trochę jak ludowa ballada, pełen powtórzeń, onomatopei i absurdalnych zabaw językowych. Ondrejowi Spisakowi udało się stworzyć z niego po raz kolejny piękne i mądre przedstawienie o najprostszych ludzkich tęsknotach. Ważne są tutaj szczegóły: drzewo za oknem kowala, do którego przykleja niesforne diabły, przepięknie dopracowane światła, czy "psi" drugi plan, bo warto dostrzec to, co wyprawiają Izabela Dąbrowska i Bogdan Słomiński jako para rodem z "Zakochanego kundla". A dzięki choreografii Anny Iberszer, która nauczyła tańczyć malambo i psa, i osła, i nawet opornego świętego Piotra, scena starego kina iskrzy energią, jaką rzadko widuje się w teatrze. Są takie przedstawienia, po których wychodzi się tanecznym krokiem, z uśmiechem na twarzy. "Kowal Malambo" pozwala na przeżycie takiej chwili.
