Artykuły

Był to spektakl, jakiego od dawna - przyznam się - brakowało mi w naszym teatrze: radosny, z czytelnym przesłaniem i dobrze zrobiony.

Podczas premiery widziałam szczerze śmiejących się dorosłych i naprawdę rozbawione dzieci. Komizm sytuacyjny i inne śmiesznostki, jak widać, trafiały do jednych i drugich. Sam pomysł bohatera - rycerza, dla którego zabrakło konia i zwierzęcia pozbawionego swojej zawodowej "drugiej połowy" z powodu, którego nie zdradzę, by przyszłym widzom nic psuć zabawy - wydaje się prosty i oczywisty. Dla mnie to sztuka o poszukiwaniu swojego miejsca w życiu.

Napisała to Maria Guśniowska - autorka młoda, ale już z dobrą pozycją w świecie dramaturgii dla najmłodszych. W 2004 roku otrzymała wyróżnienie w konkursie na sztukę dla dzieci, ogłoszonym przez Centrum Sztuki Dziecięcej w Poznaniu. Z wykształcenia jest filozofem, z zamiłowania - dramaturgiem. I tu - można powiedzieć - jesteśmy w domu; stąd pewnie jej sztuka jest fajnie napisana i wcale nie taka banalna. Autorka przyznaje ( jej wyznania w programie sztuki), że filozofia często wkrada się w treść jej sztuk, a pomysły literackie wkradają się do głowy podczas słuchania filozoficznych wykładów.

Wreszcie spodobały mi się zastosowane w przedstawieniu techniki lalkarskie. Są pacynki, ostatnio nieco zaniedbywane przez lalkarzy. W "żywym" planie aktorzy stosują coś a Ja maski. Mogą w ten sposób wychynąć zza głowy postaci i dodatkowo skomentować sytuację. Potęguje to efekty komiczne. Słowa uznania należą się autorce scenografii i pracownikom pracowni artystycznej. Te niby-maski są po prostu mistrzowskie! Tak zabawnej głowy konia to nie widziałam dawno.

Zresztą cała sztuka jest przygotowana bardzo starannie i z dużym profesjonalizmem. Nie dziwmy się: reżyser jest również wykładowcą wrocławskiej wyższej szkoły dla lalkarzy.

Premiera odbyła się podczas obchodów Światowego Dnia Lalkarzy, więc wśród premierowych gości byli również przedstawiciele władz. Po spektaklu były kwiaty i życzenia.