Rezolutna Ula w teatrze Guliwer
"Ula z I b" w reż. Robert Drobniucha w Teatrze Lalek Guliwer w Warszawie. Pisze Jolanta Gajda-Zadworna w Życiu Warszawy.
Polubią Ulę fani kreski Edwarda Lutczyna. To za sprawą tego rysownika i scenografa postać, którą 35 lat temu wymyślił Jan Wilkowski, zyskała nowy wizerunek. Szelmowsko uśmiechniętej dziewczynki z kokardkami.
Agnieszce i Michałowi Ula bardzo przypadła do gustu. I w wersji scenicznej (to jedyna, ale za to wyjątkowo żywotna lalka, jaka występuje w spektaklu), i rysunkowej. Sporo wizerunków Uli znalazło się w dowcipnie i pomysłowo zaprojektowanym programie. Kto w nim kogo pociąga za sznurek? Najlepiej samemu zobaczyć. Warto też sprawdzić, jak plastyczny projekt Lutczyna sprawdza się na scenie. Jest na co popatrzeć. Maski w teatrach lalkowych to rzadkość. Grać w nich trudno - zwrócił na to uwagę Michał, gdy aktorzy przy kolejnej okazji ściągnęli wielkie, bardzo wyraziste sceniczne głowy. Musiało im być w środku gorąco. Ale postaci, które dzięki maskom powstały - wyolbrzymione, trochę karykaturalne i bardzo plastyczne - warte były zmęczenia i wysiłku.
Od wizyty w teatrze minęło kilka dni, a Michał wspomina m.in. rozwiązanie, na jakie zdecydował się scenograf. Paru bohaterom dał "podwójne" głowy. Z przodu jedną twarz, z tyłu drugą. Wystarczyło przekręcić maskę i przed widzami stawała inna postać. Strona plastyczna to atut sztuki "Ula z I b". Perypetie bohaterki, jej relacje z dziadkiem i innymi dorosłymi mogą za to wydawać się trochę anachroniczne. Reżyser Robert Drobniuch nie spróbował, choćby delikatnie, podrasować, uwspółcześnić tekstu. Dlatego do towarzystwa małym widzom na "Ulę z I b" najlepiej wysłać dziadków. Będą mile zaskoczeni niegdysiejszym podejściem do wychowania i do dzieci.
