Ula z I b malowana satyryczną kreską
"Ula z I b" w reż. Roberta Drobniucha w Teatrze Lalek Guliwer w Warszawie. Pisze Jolanta Gajda-Zadworna w Życiu Warszawy.
Wilkowski, Lutczyn, Satanowski. Już dla tych trzech nazwisk warto przyjrzeć się premierze przy ulicy Różanej.
Po 35 latach na scenę teatru Guliwer wróciła Ula. Rezolutna dziewczynka z kucykami i w granatowym szkolnym fartuszku, który spodobałby się ministrowi edukacji, wymyślona przez Jana Wilkowskiego.
Legendarny twórca polskiego teatru lalek właśnie w Guliwerze powołał do życia postać, która podbiła serca widzów. Także jako bohaterka małego ekranu.
Od czasu prapremiery realia (może poza pomysłem na umundurowanie uczniów) trochę się zmieniły, ale twórcy spektaklu uznali, że dziecięce problemy - związane m.in. z przyswajaniem tabliczki mnożenia czy pierwszą samodzielną wyprawą do sklepu - pozostają te same.
Można dyskutować, czy rzeczywiście tak jest. I czy wystarczyło dawny projekt zapakować w nowy kostium, scenografię i muzykę, nawet jeśli oprawy podjęli się Edward Lutczyn i Jerzy Satanowski.
Walory wychowawcze spektaklu "Ula z I b" z pewnością docenią dziadkowie małoletnich widzów, przypominając sobie czasy, gdy uszczelniało się okna watą, ekspedientka chodziła w fartuchu, a stróż prawa przeprowadzał dziecko przez ulicę i angażował się w poszukiwanie zagubionych 20 zł.
Na innych widzach wrażenie powinny zrobić maski - nieczęsto dziś oglądany, bo trudny do wykonania i wymagający aktorsko element lalkowej sceny. Zaprojektowane przez Lutczyna zachowują charakterystyczny dla autora styl. Są jak pełen humoru cudzysłów do tracącego z lekka myszką tekstu.
Muzycznie starał się go ożywić Satanowski. W wysiłkach wspierali go aktorzy, dający z siebie wszystko pod okiem reżysera Roberta Drobniucha. A także sama Ula. Zarówno w wersji lalkowej, jaki rysunkowej. Ubrana w grzeczny mundurek, ale z przekornym błyskiem w oku. I wielką szpilą trzymaną na okładce pomysłowo zaprojektowanego i pięknie wydanego programu.
