Jak w ludziach rodzi się zło
W sobotę na scenę Teatru im. Osterwy wchodzą "Opowieści Lasku Wiedeńskiego" Ödöna von Horwátha. Sztuka nieczęsto w Polsce grana, mimo że jej autor jest stale obecny w teatrach niemieckojęzycznej Europy i jak mówi reżyser Bogdan Tosza, mógłby śmiało konkurować z Bertoltem Brechtem.
Mógłby, gdyby podczas burzy w Paryżu 1 lipca 1938 roku konar jedynego zwalonego w mieście drzewa nie zabił 37-letniego dramaturga. Wypadki jego życia odznaczały się równie efektownymi zwrotami akcji co fabuła pisanych przez niego sztuk. Syna węgierskiego dyplomaty wykształconego w Monachium czekałaby świetna przyszłość w teatrze i filmie, które same się o jego scenariusze dopominały.
Horwáth nie zdążył już wykorzystać jako tworzywa literackiego zbrodniczej epopei faszyzmu, którego początki rejestrował. Kiełkowanie nazizmu na glebie mieszczańskiej prowincji pokazał właśnie w "Opowieściach Lasku Wiedeńskiego" (1930). W sielskim, prawie kiczowatym krajobrazie, wśród "poczciwych" ludzi dorabiających się po bożemu upragnionego majątku i przeżywających swoje śmieszno-tragiczne miłości, wyziera spod wszechobecnego zakłamania oblicze prawdziwego zła.
Trzydzieści lat temu dwaj studenci reżyserii oglądali razem w krakowskim Teatrze im. Słowackiego inscenizację "Lasku", zafascynowani tekstem. Teraz Horwáth znowu połączył plany dyrektora artystycznego Krzysztofa Babickiego i reżysera spektaklu Bogdana Toszy. Uważają, że jest on w obecnej dobie uderzająco aktualny. Wielkie nadzieje wiąże ze sztuką także kompozytor Piotr Salaber, który mówi, że chce publiczność zaczarować. Utwory Straussów, niektóre sprowadzone do naszego teatru dzięki uprzejmości austriackiej ambasady, są równoważną z akcją częścią spektaklu.
Scenografię miasteczka nad Dunajem w 17 (!) odsłonach stworzyła Aleksandra Semenowicz. A na scenie lwia część zespołu Osterwy, z Magdaleną Sztejman-Lipowską, Anną Brulińską, Szymonem Sędrowskim na czele.
