Sen z Żydowskiego Teatru
"Sen o Goldfadenie" w reż. Leny Szurmiej w Teatrze Żydowskim w Warszawie. Pisze Agnieszka Szmidel w portalu Napis.
Czy sen może przynieść dobrą radę? Być może, ale z pewnością może też przynieść dobrą historię: w duchu komedii, ale i wodewilu z dawnych lat. Bo Goldfaden - mistrz widowisk muzycznych i kreowania wyrazistych postaci jest w sercach swoich uczniów obecny nawet po latach. Jemu to hołd składa Lena Szurmiej wraz z zespołem aktorskim teatru.
W chwilach niedoli zwykle przypominamy sobie najpiękniejsze chwile własnego życia, porównując je ze stanem obecnym, ale tez oddając się marzeniom, by łatwiej było znieść rzeczywistość. Takim remedium może też być oczywiście "naleweczka z buteleczki", ale ciekawiej i mniej wyniszczająco działa sen-podróż do nostalgicznych "starych, dobrych czasów". I w taką podróż wyrusza Ojzer - sufler z teatru Goldfadena (Marek Węglarski).
Podróż to niezwykła, bo nie dość, że ma akcję tak wartką, jak przedstawienie z teatru Mistrza, to jeszcze obfituje w niespodzianki dla samego Ojzera i bohaterów jego snu. Perypetie legend jego lat pozostają jednak te same: Mirełe nie chce wyjść za mąż za kulawego Kune Lemela, ucieka zatem do Hocmacha 1 (fenomenalny Jerzy Walczak). Ten, z trzema córkami na karku, próbuje odszukać ukochanego dziewczyny, przy pomocy czarów niezapomnianej aktorki teatru Goldfadena - Baba Jachny (w tej roli dama teatru Helena Wilda Kowalska). Jak mu się to udaje? To tajemnica snu Ojzera.
Rzadko kiedy mamy do czynienia ze spektaklem, w którym od aktorów bije tak wielka radość z gry. A w "Goldfadenie" każda minuta była wypełniona porywająca akcją z wyrazistymi charakterami, zagranymi w sposób nieszablonowy, ale i z przymrużeniem oka. I pasją. Tu brawa należą się zwłaszcza Hocmachom, kreującym świetny tercet komiczny oraz córkom Hocmacha 1, dodającym widowisku szczypty rubaszności. Całość "Snu o Goldfadenie" to mieniąca się barwami komizmu, dojrzała w sensie artystycznym, inscenizacja. Polecam!
