Dlaczego nie spadłam z krzesła
"Śmierć Człowieka - Wiewiórki" w reż. Marcina Libera Teatru Usta Usta 2xu w Studio Europa w Warszawie. Pisze Patrycja Smirnow w Dzienniku - Warszawa.
Praga Północ, ul. Inżynierska 3, godz. 22. Na klatce schodowej tłumek. Czuję się nieco porażona i przerażona. Nie będzie ucieczki, myślę, za mało publiczności, szurać krzesłem w połowie przedstawienia nie wypada przecież. Offowych spektakli pioruńsko się boję.
A tu szok, bo nudy nie było. To pierwszy od dawna spektakl, w czasie którego nie ziewałam, a ziewałam wcześniej wielokrotnie. Z krzesła nie spadłam, zasypiając. Widziałam grupę Suka Off w spektaklu "White Room" wbijającą sobie w ciało igły i ziewałam, widziałam "2007: Macbeth" Jarzyny i też ziewałam. Tym razem nie. "Śmierć Człowieka - Wiewiórki" autorstwa Małgorzaty Sikorskiej Miszczuk, w reżyserii Marcina Libera zaskakuje. Brak wiedzy na temat założycieli RAF, lewicowej organizacji terrorystycznej działającej w Niemczech w początku lat 70., nie przeszkadza w odbiorze spektaklu, mimo że nie jest do końca jasne, kim są postaci i gdzie rozgrywają się kolejne sceny.
Jest to sztuka o przekraczaniu kolejnych granic. O tym, jak dziennikarka, intelektualistka i matka, w imię ideologii stają się katem innych, lecz również samych siebie. O spirali wydarzeń, która się nakręca i której nikt już nie zatrzyma, gdy przestaje się przestrzegać reguł. I wreszcie o tym, jak agresja wyzwala agresję, a przemoc pociąga za sobą wyłącznie przemoc i powrotu do punktu wyjścia nie ma.
To spektakl o bardzo wyszukanej formie, podkreślonej dodatkowo przez scenografię w formie ciekawych wizualizacji i noisową muzykę, a aktorzy grają szalenie ekspresyjnie. Widz pewnie wolałby, aby reżyser wyraźniej określił, która z historii i postaci jest dla niego ważniejsza, niemniej jednak po raz pierwszy od dawna po obejrzeniu "nieoficjalnej" teatralnej produkcji byłam bardzo przyjemnie zaskoczoną: "A jednak można!".
Patrycja Smirnow, projektantka, współwłaścicielka Smirnow Morka
