Tadeusz Chmielewski. Wspomnienie
Minęło już 36 lat od jego śmierci, a ja stale nie mogę go zapomnieć. Był wybitnym aktorem charakterystycznym. Rozpoczynał karierę w roku 1912, kiedy mnie jeszcze nie było na świecie. Występował w Warszawie, Kijowie i Poznaniu. Pracował z Leonem Schillerem i Arnoldem Szyfmanem. W latach 1933-1939 występował na scenach teatrów warszawskich wchodzących w skład Towarzystwa Krzewienia Kultury Teatralnej. Poznałem go w pierwszych miesiącach roku 1945. Zaraz po wojnie w Teatrze m.st. Warszawy, za dyrekcji Jana Mrozińskiego (dziś Teatr Powszechny). Razem zagraliśmy dopiero w sztuce pt. "Obcym wstęp wzbroniony" autorstwa znakomitej aktorki Heleny Buczyńskiej. Prapremiera odbyła się 3 września 1945 r. w nieistniejącym już Teatrze Małym. Akcję sztuki autorka umieściła w okupowanej Warszawie, w kawiarni, gdzie kelnerami byli aktorzy. Temat sztuki szalenie bliski warszawiakom ściągał do teatru tłumy.
Po tej roli wyjechał do Poznania. Spędził tam kilka lat. Do Warszawy powrócił w 1950 r. do Teatru Powszechnego za dyrekcji Karola Borowskiego. W połowie lat 50. zaangażował się do Teatru Domu Wojska Polskiego w Pałacu Kultury i Nauki, przemianowanego później na Teatr Dramatyczny. Na otwarcie tej sceny w 1955 r. wystawiono "Wesele" Stanisława Wyspiańskiego z jego udziałem w roli Księdza. Potem grał jeszcze Majora w "Damach i huzarach" Fredry. W sezonie 1957-1958 zaangażował go dyr. Emil Chaberski do zespołu Teatru Klasycznego (obecnie Studio) i Rozmaitości. Tu ponownie spotkałem się z Tadeuszem. Graliśmy w kilku sztukach na obu scenach. Między innymi w "Umówionym dniu" T. Dybowskiego. Sztuka opowiadała o walce z caratem i strajku szkolnym w 1905 r. W "Popasie króla jegomości" Grzymały-Siedleckiego zagrał Miecznika Kręgosławskiego, dając popis swojego nieokiełznanego talentu komediowego.
We wrześniu 1968 przeszedł na emeryturę, zmarł w 1970 r.
