Artykuły

Smutną, choć zakończoną happy endem historię brzydkiego kaczątka, spisaną przez Hansa Christiana Andersena, można opowiedzieć na scenie z humorem nie gubiąc jej przesłania.

"Brzydkie kaczątko" to najnowszy spektakl Teatru Animacji. W opowieści o małym łabędziu podrzuconym mamie-kaczce reżyser Czesław Sieńko zawarł akcenty komediowe. Nie zaszkodziło to literackiemu pierwowzorowi, a pozwoliło ukazać na scenie zabawną plejadę ptasich (i nie tylko!) bohaterów.

Mamy więc w "Brzydkim kaczątku" okutaną w wiejską chustę kurę biegającą w panice po podwórku, nadętego indyka, dziką kaczkę w czapce-pilotce, która prowadzi życie na krawędzi w ogniu świszczących kul myśliwych, wreszcie - kaczą rodzinę. Mama kaczka, jak to mama, kocha wszystkie swoje dzieci, choć zamartwia się losem odmieńca. Rodzeństwo brzydkiego kaczątka zadaje serię fundamentalnych pytań ("A co to jest kot?") i drwi z brata. Szaro-bury mały łabędź wyrusza więc w świat w poszukiwaniu własnego przeznaczenia i - jak to bywa w bajkach - w końcu je znajduje. Zanim się to stanie, spotka na swojej drodze i przygłuchą babuleńkę, i wrednego kota, wreszcie - dobre dzieci, które pomogą pisklęciu przetrwać zimę.

Jako mały czytelnik nie lubiłam zakończenia bajki o "Brzydkim kaczątku". Bohater trafiał między swoich i dopiero wtedy zyskiwał podziw i szacunek ptasiej społeczności. Nie budził takich uczuć jako brzydal.

"Brzydkie kaczątko" w Teatrze Animacji, przez lekkie i dowcipne podejście do tematu, łagodzi przekaz, co nie znaczy, że go spłyca: śmieszą uprzedzenia i podziały panujące na ptasim podwórku, a mały odrzucony bohater wzbudza po prostu sympatię. A gdy odlatuje jako dorosły łabędź, o swoich dawnych prześladowcach nie pamięta.

Idźcie na "Brzydkie kaczątko" bo to piękny i mądry spektakl.