Artykuły

"Idź się leczyć" w reż. Inki Dowlasz w Teatrze Śląskim w Katowicach. Pisze Henryka Wach-Malicka w Dzienniku Zachodnim.

Tekst Inki Dowlasz - "Idź się leczyć" - jest mądry, bliski życia i pewnie naprawdę potrzebny niejednemu widzowi. Rzecz w tym, że nie jest sztuką teatralną z prawdziwego zdarzenia. Jest scenicznym eksperymentem psychologiczno-terapeutycznym, wykorzystującym potrzebę autokreacji każdego człowieka. Napisanym ze znajomością rzeczy, Inka Dowlasz jest bowiem nie tylko absolwentką reżyserii, ale i psychologii, a w Teatrze Ludowym w Krakowie prowadzi warsztaty terapii przez sztukę.

Trudno jednak recenzować spektakl wyreżyserowany przez autorkę na Scenie Kameralnej Teatru Śląskiego, bo nie ma on ani wewnętrznej dramaturgii, ani zmian sytuacyjnych (poza informacją, że to kolejna wizyta u lekarza), ani nawet dekoracji, trudno bowiem uznać za takowe krzesło i fotel. Opowieść o kobiecie, leczącej swoje nie układające się małżeństwo u terapeuty, któremu też nie wszystko w życiu się udało, jest logiczna i konsekwentna, ale skonstruowana jak traktat popularnonaukowy. Tę zaletę (wiarygodność) podkreśla zresztą Jacek Santorski w tekście, cytowanym w programie przedstawienia i trudno ją podważyć. Napięcie między postaciami jest jednak przewidywalne (nawet zauroczenie pacjentki lekarzem), charakter terapii też, a jedyne odstępstwo od schematu to spowiedź Jerzego, który ujawnia, że został terapeutą, bo nie dał rady zostać aktorem.

Widzom, szukającym wsparcia w swoich życiowych problemach, polecamy spektakl w ciemno; ukoi i natchnie nadzieją. Widzom pozostającym w szczęśliwych związkach można zarekomendować natomiast bezbłędne aktorstwo Aliny Chechelskiej i Marka Rachonia. Jest coś w obojgu aktorach (talent po prostu), co sprawia, że słuchać się ich będzie z uwagą nawet wtedy, gdyby czytali spis lokatorów w sąsiedniej kamienicy. Z okruchów emocji i ledwie naszkicowanych charakterystyk postaci tworzą parę ludzi, którym wierzy się bez oporu.