Wieczny chłopiec
"Roxi Bar" w reż. Anny Kękuś w Teatrze Muzycznym w Gdyni w ocenie Tadeusza Skutnika z Dziennika Bałtyckiego.
"Pisk opon. Trzask. Klakson. Tak zaczyna się najnowsza premiera Teatru Muzycznego Roxi Bar. Od tragicznego wypadku, w którym lutowym rankiem 1960 zginął Fred Buscaglione. Fred, Fred - rozlegają się spłoszone szepty. Kto to? Kto? Roxi Bar odpowie.
Tak rzecz tę wyobraziła sobie Anna Kękuś, scenarzystka, scenograf i reżyser Roxi Baru, przypominającego postać słynnego kompozytora i wykonawcy włoskich piosenek z lat pięćdziesiątych. Pani Anna (najlepsze życzenia imieninowe!) uważa, że jego śpiewanki nie ustępują Sinatrze czy Aznavourowi.
Powiedzmy, raczej Sinatrze. Buscaglione nie komponował, żeby zmieniać świat. Raczej już - podbijać. Zabawiać. Przeżywać życie, bawiąc się. Był chyba wiecznym chłopcem, który ani myśli o dorastaniu. W każdym razie - jego kompozycje wyraźnie splatają się z życiem kompozytora. Z jego kolejnymi romansami, przygodami życiowymi, upodobaniami - np. do wykwintnych win i szybkich samochodów. W tym kontekście słowa piosenki Szybkiego Billa z Chicago brzmią niby morał dla samego siebie: Ziemia cię pragnie jak ta blondyna z Roxi Baru. Którego Dyzio nie posłuchał...
Roxi Bar nie ma jednak zamiaru przysmucać. Przeciwnie: chce na luzie opowiedzieć życie Buscaglionego, ożywiając (myślę tu o współczesnej aranżacji Tomasza Krezymona) jego muzykę. Dobrze to pojmują protagoniści: Dorota Kowalewska - wybornie grająca różne postaci kobiet w życiu Ferdynanda, jak też sam Ferdi Andrzej Śledź (z ręką na temblaku). Dzielnie sekunduje im młodzież. Cała piątka: Katarzyny Kurdej i Walczak, Renata Gosławska oraz Tomasz Gregor i Mateusz Deskiewicz wypadła na piątkę. Podobało się. Nawet bardzo. I Miłość w Portofino, i Teresa, auto nie jest do zabawy, i Giovannotto, i Guarda che luna, i wszystko inne. Dowodem rzęsiste oklaski i bisy".
