Moc maskarady
Dla kogo Molier powołał na świat Mieszczanina szlachcicem? Niektórzy twierdzą, że dla króla Ludwika XIV, który zamówił sztukę jako ozdobę polowania. Inni, że zapisał ją w spadku Bogumiłowi Kobieli. Od ostatniej soboty krąży nowa wersja. Postać i perypetie pana Jourdaina to prezent dla Kobieli i dla Stuhra.
Na premierę podwójnie swojego (reżyseria i rola tytułowa) Mieszczanina wybrał Stuhr Teatr Ludowy. W ten sposób znowu – po Iwonie księżniczce Burgunda i Poskromieniu złośnicy – zmusił leniwych krakowskich snobów do przebycia dziewięciu kilometrów z centrum do Nowej Huty.
Chcąc podkreślić, że ten trud dzieli razem z nimi, pierwsze wejście na scenę odlewa od strony widowni Granicę rampy przekroczy jeszcze tylko raz. pod koniec spektaklu. Siądzie na brzeżku sceny, zastanawiając się nad sensem swoich błazeństw. Będzie wtedy panem Jourdainem i Jerzym Stuhrem jednocześnie. Poza tymi momentami aktor i cala uruchomiona przezeń maszyneria teatralna zamkną się bez reszty w granicach teatralnego pudełka Stuhr jak ognia wystrzega się w tym spektaklu tanich, łatwo narzucających się aluzji do współczesnej sytuacji. Prezentuje człowieka, którego największym grzechem było to, że bez zastrzeżeń wierzył wszelkim pozorom. Ponieważ panów Jourdain pełno w naszym otoczeniu, bardzo chętnie śmiejemy się z naiwności Molierowskiego bohatera. Przy tym to człowiek tak bezbronny, tak łatwo wystawia się na razy otoczenia. że musi wzruszać. W wydaniu Jerzego Stuhra jest wielkim dzieckiem, które ma zawsze zapisane na twarzy to. co nosi w sercu. Kocha bez wzajemności lepszy świat do którego nie potrafi dotrzeć.
A przecież ten lepszy świat jest. Nazywa się maskaradą, nieustającym karnawałem albo teatrem. W nim wszystko jest możliwe. Jak w spektaklu Stuhra: chłop z abażurem i świecami na głowie, turecki show z udziałem sułtana, a wreszcie stojąca owacja zgotowana artyście, który tak głęboko wierzy w moc sztuki, że nie musi dopisywać jej żadnych dodatkowych funkcji. Byłem, widziałem, Stuhr i śmiech zwyciężyli.
