Artykuły

Diagnozy stawiane przez no­wych dramaturgów nie są krzepiące. Świat, który ma­lują, nie oferuje życia szczę­śliwego. Pełno w nim krwi, gwałtu, wynaturzeń. Królu­je przemoc, czasem brutal­nie fizyczna, czasem jeszcze gorsza, psychiczna. Taki też klimat dominuje w "Toksynach" Krzysztofa Bizio, w których autor ukazuje niezdrowe stosunki między bohaterami. Różnią się wiekiem. Nie mają imion ani nazwisk. Jak w moralitecie.

Nie da się ich relacji sprowadzić do konfliktu poko­leń, to raczej konflikt postaw wynikający z walki o do­minację, a nade wszystko rozpaczliwego poszukiwa­nia miłości. Bizio w poszczególnych epizodach pod­daje analizie psychikę bohaterów udręczonych wzajemnym niezrozumieniem. Najbardziej wstrzą­sające wrażenie wywołuje próba nawiązania przez ojca dialogu z synem, którego wyparł się przed laty.

W przedstawieniu łódzkiego Teatru Jaracza trucizny związków między ludźmi zostały zamknięte w dusz­nej, klaustrofobicznej przestrzeni sześcianu. Pu­bliczność, dopuszczona do jego wnętrza, obserwuje zmagania przeciwników, którzy niczym gladiatorzy prowadzą ryzykowną grę o wszystko. Emocje falują. Zaczyna się od mocnego akordu: ojciec mściciel szu­ka zadośćuczynienia na mordercy syna. Potem na­strój łagodnieje. Oto szef kusi młodego człowieka awansem - pod warunkiem wyrzeczenia się siebie. Klient drobnego dealera okazuje się jego ojcem, że­brzącym o uczucie. Dwaj wychowankowie domu dziecka spotykają się po śmierci ich wychowawcy mentora. Na koniec znowu gorąco. Syn błaga o mi­łość zapijaczonego ojca.

Wiesław Saniewski ofiarował Bronisławowi Wrocław­skiemu i Samborowi Czarnocie rzadką okazję stwo­rzenia w jednym przedstawieniu kilku postaci. "Ca­łe moje życie jest pustką" - mówi jeden z mężczyzn. Pod tym wyznaniem mogliby podpisać się wszyscy bohaterowie "Toksyn". Dopóki walczą z pustką, mo­gą mieć nadzieję.