Krakowska Dulska
Było to wprawdzie przedstawienie w ramach V Telewizyjnego Festiwalu Teatrów Dramatycznych, mieliśmy tu jednak do czynienia nie z mechanicznym przeniesieniem z teatru, lecz z adaptacją telewizyjną, w której liczne zbliżenia detalu i inne zabiegi typowe dla teatru miały określone uzupełniające funkcje dramatyczne. Dlatego też warto napisać o tym telewizyjnym spektaklu arcykomedii Zapolskiej "Moralność pani Dulskiej". I jeszcze dlatego, że Lidia Zamkow jako reżyser pokazała inną "Moralność", a Zofia Jaroszewska inną Dulską, odbiegająca od dotychczasowych tradycji teatralnych tej sztuki i postaci. Pani Dulska Jaroszewskiej, to kołtunka "z wyższego piętra", niegłupia, bystra, sprytna - a więc groźniejsza przez to. W mieszkaniu wszyscy muszą chodzić na suknach, które Zbyszek w kulminacji dramatycznej wrzuci do pieca. Reżyser jeszcze wyraźniej zróżnicował postaci Hesi i Meli: Hesia, to pupilka mamy, przylepka, pieszczoszka, a jednocześnie odrażająca jako młoda latorośl dulszczyzny: taką musiała być kiedyś pani Dulska, taka sama pani Dulska wyrośnie też z Hesi. Bo Dulscy są niestety, nieśmiertelni.
Niezależnie od swych walorów i efektów telewizyjnych, wyostrzających i podbudowujących wymowę sztuki, przedstawienie jest świetną robotą aktorską. Bo nie tylko Jaroszewska jest znakomita. Obsada jest mądrze przemyślana, więc i wyniki dobre. Chciałbym tylko jedną pretensję zgłosić do realizatorów z krakowskiego teatru i nieśmiałą prośbę do przyszłych inscenizatorów "Moralności pani Duiskiej": chodzi, o niepotrzebne zmienianie tekstu w scenie spaceru Dulskiego "na Wysoki Zamek", który zastąpiono "kopcem Kościuszki". Drobna rzecz, a razi. Przywróćmy tekst Zapolskiej, który ma tak przecież stare i tak znakomite tradycje.
