Artykuły

Nagroda II stopnia za nowatorstwo i poszukiwania inscenizacyjne oraz wybitne osiągnięcia w zakresie plastyki teatralnej.

- Czy teatr bardziej absorbuje Pana jako plastyka czy reżysera?

- Właściwie trudno na to odpowiedzieć. Przestrzeń - człowiek, są to elementy współzależne, warunkujące się. Jestem plastykiem, więc punkt wyjścia stanowi dla mnie przestrzeń, ale nie jakaś abstrakcyjna.

- Pański pogląd na funkcję scenografii w teatrze?

- Scenografia jest organizacją przestrzeni, w której "dzieje" się człowiek. Służą temu przedmioty, elementy plastyczne, podporządkowane naczelnej idei. Próbuję deprecjonować rolę przedmiotów.

- Jakiego typu sztuki szczególnie lubi Pan reżyserować?

- Te, z których można wydobyć problemy współczesne, a więc dramaty współcześnie bliskie, bez względu na to, do jakiej epoki należą. Dlatego chętnie reżyseruję tragedię Sofoklesa, "Dziady" Mickiewicza, czy sztuki współczesne.

- Dokonuje Pan w ten sposób weryfikacji trwałych wartości w sztuce dramatycznej. To, co oparło się przewartościowaniu pojęć na przestrzeni epok, co posiada nadal nieprzemijającą aktualną wymowę - staje się dla Pana najbardziej pociągającym "materiałem" do pracy reżyserskiej. Może zdradzi nam Pan plany na najbliższą przyszłość związane z teatrem?

- Od nowego sezonu obejmę dyrekcję Teatru Klasycznego w Warszawie, który widzę w przyszłości jako teatr-studio z jedną sceną. Wymagało to będzie oczywiście pewnej reorganizacji i uprofilowania placówki.

- I jeszcze słów kilka o Pańskiej twórczości plastycznej?

- Otrzymałem propozycję uczestnictwa w wystawie Sztuki Polskiej w Szwecji, jaka odbędzie się w październiku tego roku. Ostatnio brałem udział w Światowej Wystawie Scenografii Quadrinnale Praha, 1971, gdzie wraz z trzema innymi Polakami, otrzymałem Złoty Medal. Rok temu natomiast, uczestniczyłem w weneckim biennale.