Wszystko dobre, co się dobrze kończy
Sztuka, powstała prawdopodobnie między rokiem 1602 a 1604, zaliczana jest do komedii. Jednak dowcip znacznie bardziej niż w innych komediach Szekspira bywa tu nasycony refleksją, a nawet goryczą. Typowe dla Szekspira pomieszanie elementów komedii i tragedii - przedmiot badań filologów - jest uważane za powód nieustannej żywotności jego dramatów, w których każda generacja inscenizatorów znajduje treści swojej epoki. Konsekwencją tego łączenia elementów komediowych i serio jest wydzielenie postaci konwencjonalnych, łatwo rozpoznawalnych, śmiesznych, jak żołnierz-samochwał i tchórz lub błazen zabawiający widzów grą słów.
Zgodnie z konwencją "komedii dworskiej" większa część utworu rozgrywa się na dworze królewskim, jednak bohaterką jest "prosta szlachcianka" Podobnie jak w innych tego rodzaju utworach Szekspira - przede wszystkim chodzi w sztuce o miłość. Bynajmniej nie "romantyczną", za to - przynajmniej początkowo - jednostronną. Jej spełnienie poprzedza znaczna ilość perypetii. Helena zakochana w pięknym, dobrze urodzonym Bertramie dysponuje na swoje szczęście niebagatelnym atutem: inteligencją. Odpowiednio użyta dla przeprowadzenia ulubionych przez Szekspira forteli z zastosowaniem przebieranek i podstawionych osób, pozwoli ona dziewczynie wznieść się ponad swoją klasę i zyskać rękę, a może nawet serce ukochanego. W utworach wielkiego dramatopisarza krytycy dopatrują się wykładni kondycji człowieczej. Bo cóż bardziej ludzkiego niż walka o swoje szczęście?
