Wspomnienie (28 IX 1919 - 20 IX 2006) Monika Snarska-Kęcka
MONIKA SNARSKA-KĘCKA to wybitny twórca teatru lalkowego, prekursorka lalkowych widowisk muzycznych i baletowych. Wielokrotnie nagrodzona i wyróżniana, na stałe weszła do historii polskiego teatru dla dzieci - zmarłą reżyserkę wspomina ks. Ireneusz St. Bruski.
20 września 2006 roku zmarła w Skolimowie Monika Snarska-Kęcka, wieloletnia dyrektor i kierownik artystyczny Teatru Lalek Guliwer w Warszawie. 28 września obchodziłaby swoje 87. urodziny...
Pochodziła z Wilna. Tam się urodziła 28 września 1919 roku. Od młodzieńczych lat związana z wileńskim środowiskiem teatralnym - dzieliła jego wojenne losy. Fascynacja Moniki Snarskiej teatrem lalkowym owocuje od 1947 roku współpracą z Teatrem Łątek (później "Miniatura") w Gdańsku. Występuje w "Gęgorku" Grzymskiej, Gernerta i Gurewicza (1952), "Zielonym Mosteczku" Jerzego Zaborowskiego (1953) i "Dumnej legendzie" Franciszka Fenikowskiego (1954). W gdańskim teatrze również debiutuje jako reżyser.
Od 1957 roku związała swe życie z Teatrem Lalek Guliwer w Warszawie, najpierw jako reżyser i kierownik artystyczny, a później od 1960 roku, po Stanisławie Gęsickim, jako dyrektor. Monika Snarska, kierując warszawskim teatrem przez trzydzieści lat, mogła poszczycić się wieloma przedstawieniami, których niezwykłość polegała na muzycznym kształtowaniu widowiska. Za jej kadencji wystawiano: opery, balety, ballady i eposy. Adaptowała też na scenę dzieła należące do kanonu klasycznej literatury światowej. W jej dorobku reżyserskim znajdują się między innymi "Złoty kluczyk" Aleksandra Borisowa (1958), "Grymasela" według Marii Kownackiej (1959), "Pan Twardowski" Ludomira Różyckiego (1969), "Sześć małych pingwinów" Borysa Apriłowa (1972), "Słowo o wyprawie Igora" (1973), "Złote jabłko i dziewięć pawi" Dragutina Dobricanina (1981), "Krzesiwo" Hansa Christiana Andersena (1988), "Pastorałka" Leona Schillera (1995).
Monika Snarska-Kęcka to wybitny twórca teatru lalkowego, prekursorka lalkowych widowisk muzycznych i baletowych. Wielokrotnie nagrodzona i wyróżniana, na stałe weszła do historii polskiego teatru dla dzieci. Członek i wieloletnia przewodnicząca sekcji lalkarskiej SPATiF-ZASP. Za swoją pracę odznaczona m.in. Złotym Krzyżem Zasługi i Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski. Przez ostatnie prawie trzy lata mieszkała w Domu Artystów Weteranów Scen Polskich w Skolimowie. Mimo ciężkiej choroby zawsze najej twarzy królował uśmiech. Tym uśmiechem i serdecznym gestem witała również kapłana, który przychodził do jej Skolimowskiego pokoju z Komunią Świętą.
Wieczny odpoczynek racz Jej dać Panie!
Ks. Ireneusz St. Bruski
