Odszedł Bogdan Augustyniak
BOGDANA AUGUSTYNIAKA w teatrze najbardziej pociągał człowiek uwikłany w problemy zbiorowości - człowiek wobec konieczności, ograniczeń pojęć i przyzwyczajeń, które narzuca mu czas, miejsce, otoczenie, w jaki przyszło mu żyć.
18 września 2006 r. zmarł w Warszawie Bogdan Augustyniak, dyrektor naczelny i artystyczny warszawskiego Teatru Na Woli, reżyser teatralny, telewizyjny i radiowy.
Urodzony 30 stycznia 1940 roku, był wszechstronnie przygotowany do swego zawodu, ukończył najpierw Historię Sztuki na Uniwersytecie Warszawskim, a następnie Wydział Reżyserii w stołecznej Państwowej Wyższej Szkole Teatralnej (dziś Akademia Teatralna).
Wieloletni reżyser (1962-1981) w Teatrze TV, wystawiał przede wszystkim ambitne pozycje z repertuaru światowego m.in. " Długi obiad świąteczny" Wildera (1973) z wybitnymi aktorami, jak i popularne teatry sensacji z cyklu "Kobra".
Równocześnie pracował w teatrach całej Polski zajmując się bardzo różnorodnym repertuarem - od wielkiej klasyki, jak "Maria Stuart" Schillera (1976) aż po utwory należące do awangardowego nurtu sztuki współczesnej jak "Nowe wyzwolenie" Witkiewicz (1970) i "Iwona księżniczka Burgunda" Gombrowicza (1981).
Doświadczenia te zaowocowały kiedy w roku 1982 objął dyrekcję teatru im. Żeromskiego w Kielcach, który pod jego kierownictwem w tym trudnym okresie zyskał sobie opinię jednej z najlepiej prowadzonych scen kraju. Publiczność miasta położonego dotąd na uboczu ważnych wydarzeń kulturalnych obejrzała wtedy w jego reżyserii m. in. "Kartotekę" Różewicza (1983), "Turonia" (1984) i "Sułkowskiego" (1985) Żeromskiego , "Don Juana" Moliera (1986), "Emigrantów"( 1988) i "Kontrakt" (1987) Mrożka, "Bezimienne dzieło" Witkiewicza (1988), "Święto Winkelrida" Andrzejewskiego i Zagórskiego, "Rewizora" Gogola, "Ślub" Gombrowicza.
Repertuar, głównie polski i kształt inscenizacji podporządkowywał wyeksponowaniu mechanizmów społecznych zachowań i wyborów, burząc często sceniczną tradycję jak w wypadku głośnych spektakli Gogolewskiego "Rewizora" i Molierowskiego "Don Juana".
We wrześniu 1990 roku został Dyrektorem Naczelnym i Artystycznym warszawskiego Teatru Na Woli, który przekształcony został w jedną z pierwszych w Polsce scen impresaryjnych i Jego kierownictwu zawdzięcza wypracowanie i ustabilizowanie nie praktykowanych dotąd kierunków i form działania artystycznego i funkcjonowania organizacyjnego.
W Teatrze Na Woli wystawiał m.in. "Nosorożca" Ionesko (1991), "Króla Nikodema" Goetla(1991), "Fedrę" Racine'a (1993), "Kościuszkę pod Racławicami" Anczyca (1994), "Cud na Greenpoincie" Redlińskiego (1996), "Pierwszą młodość" Guidicellego (1997) "Cenę" Millera (1999), "Rozmowę w domu Państwa Stein o nieobecnym Panu von Goethe" Hacksa (2001), "Panienkę z Tacny" Vargasa Llosy (2000), "Czuwanie" Panycha (2004). Ostatnią jego pracą reżyserską była "Grace i Gloria" Zieglera (2006).
Choć w jego dorobku nie brak wielkich, pełnych rozmachu inscenizacji, jak słynny fresk dramatyczny "Kościuszko pod Racławicami" Anczyca, to tym co w teatrze pociągało go najbardziej był człowiek uwikłany w problemy zbiorowości - człowiek wobec konieczności, ograniczeń pojęć i przyzwyczajeń, które narzuca mu czas, miejsce, otoczenie, w jaki przyszło mu żyć.
W Jego przedstawieniach występowało wielu najwybitniejszych polskich aktorów jak Teresa Budzisz-Krzyżanowska, Zofia Rysiówna Anna Seniuk, Anna Chodakowska, Stanisława Celińska, Anna Milewska, Olgierd Łukaszewicz, Witold Pyrkosz.
Kierowany przez Niego Teatr Na Woli podjął szereg ciekawych inicjatyw, organizując doroczny prestiżowy przegląd Małe Sztuki z Wielkimi Aktorami, wakacyjne Komedie Lata i Międzynarodowy Festiwal Sztuki Mimu.
Dwie swoje ostatnie inscenizacje "Czuwanie" i "Grace i Glorię" poświęcił najtrudniejszemu z ludzkich problemów - problemowi śmierci.
