Moniuszko dla moniuszkosceptyków
Wytwórnia Anaklasis swój box reklamuje hasłem „the best of 20th century recordings". To niewątpliwie przesada - znalazły się tam nagrania z jednej dekady (1951-1961) i jednego źródła (Polskie Nagrania). Niemniej nawet Moniuszkowscy alergicy znajdą coś dla siebie na którymś z trzech krążków z przekrojem twórczości kompozytora.
Pierwsza płyta zawiera wybór pieśni ze Śpiewników domowych nagranych przez Marię Kunińską-Opacką i Andrzeja Hiolskiego (z Jerzym Lefeldem i Sergiuszem Nadgryzowskim). Wykonanie Kunińskiej-Opackiej jest wzorcowe: tekst podany w sposób czytelny, ale bez groteskowych prób wypowiedzenia wszystkich spółgłosek, artystka bawi się frazą, ale nie popada w manierę. „Perły liryki wokalnej" - trudno znaleźć inne określenie dla interpretacji Hiolskiego. Szkoda, że zabrakło w tym zestawie pieśni nagranych w latach pięćdziesiątych przez Ewę Bandrowską-Turską.
Na drugiej płycie (z ariami i ansamblami) czeka kilka niespodzianek, choćby niezwykle lekkie wykonanie arii Hanny w interpretacji Barbary Kostrzewskiej czy możliwość porównania dwóch Jontków: Wacława Domienieckiego i Bogdana Paprockiego (wszystko wypada na korzyść tego drugiego). Z trzeciej płyty, zawierającej uwertury do oper oraz Bajkę, najbardziej urzeka lekkość i humor uwertur do Flisa, Verbum nobile i Hrabiny w wykonaniu NOSPR pod Fitelbergiem.
Nieczęsto zdarza się, jak tutaj, by teksty publikowane w booklecie dołączonym do płyty nie zgadzały się z tymi śpiewanymi. Można powiedzieć, że to drobiazg, ale wydaje mi się, że raczej symptom podejścia do Moniuszki w ogóle - warto pomyśleć o nim jako o kompozytorze, którego znamy tylko pozornie. Wydany w serii Heritage album jest jednak ważny dla wielbicieli kompozytora, a moniuszkosceptyków zachęca, by łaskawszym uchem posłuchali jego twórczości.
Moniuszko: Songs, Arias, Overtures - The Best 20th century recordings, Recordings PWM 2019, (159')
