Hamlet ze stoczni
"H." w reż. Jana Klaty w Teatrze Wybrzeże w Gdańsku. Pisze Grażyna Antoniewicz w Dzienniku Bałtyckim.
Zachód słońca nad stocznią. Przy portowym basenie Hamlet (Maciej Czarnik) i Horacjo (Cezary Rybiński) grają w turbogolfa. Celem są powybijane okna. Podążając za piłeczką uderzoną przez duńskiego królewicza, widzowie wchodzą do mrocznej hali - Elsynoru.
Na białym koniu wjeżdża Duch Ojca (Jerzy Gorzko). Za stołem Klaudiusz koneser win i światowiec ucztuje z dworakami. Hamlet i Ofelia (Marta Anna Kalmus) toczą miłosną grę na kanapie pod kiczowatą zasłoną z palmami. O ścianę roztrzaskują się butelki. Ostra muzyka. Historia Hamleta staje się nam bliska. To nie jest już walka z ojcobójcą. To bunt przeciwko światu. Światu cynicznej polityki, obłudy i kłamstwa. Spektakl rozgrywa się na kilku piętrach hali suwnicowej. Wędrujemy wyżej. W metalowej klatce znajdujemy sypialnię królowej Gertrudy (Joanna Bogacka). Podglądamy jej rozmowę z synem, zauroczenie młodym mężem, Klaudiuszem i znów wędrujemy. W portowym basenie płynie ciało Ofelii. Hamlet i dworacy rzucają się, aby je wyłowić. Uśmiechy widzów, ale i pewien niepokój. Została przekroczna granica intymności. Nie ma bezpiecznej rampy, jesteśmy w środku wydarzeń. Ocieramy się o nie. Inscenizacja przedstawienia H. Jana Klaty niektórych być może zbulwersuje, mnie zachwyciła. Podziwiam reżysera za umiejętność pracy z aktorami. Wszystkie role są świetne. Zaskakuje perfekcja i żar, wyrazisty ruch sceniczny, nieskazitelna dykcja. Każde słowo dociera do widzów. Cóż można powiedzieć o Hamlecie Macieja Czarnika. Jest swobodny, współczesny w środkach wyrazu i pełen prawdy. Także Grzegorz Gzyl jako Klaudiusz stworzył znakomitą rolę. Na osobną uwagę zasługuje aranżacja przestrzeni Justyny Łagowskiej. Piękne i wyjątkowo sugestywne są światła malujące wnętrza stoczniowej hali. W miarę rozwoju akcji białe kostiumy przestają być nieskazitelne. Brudne ręce, plamy na honorze i odzieniu... H. Jana Klaty to spektakl wybitny.
