Powieść teatralna
Szczególny urok jednak będzie mieć "Powieść teatralna" dla tych, którzy choć z grubsza znają stosunki panujące za kulisami, dla ludzi teatru i dla widzów to lektura wręcz obowiązkowa - o książce Michaiła Bułhakowa pisze Rafał Turowski na stronie rafalturow.ski.
Oczywiście wiedział Bułhakow o czym i o kim pisał, o sobie naturalnie, kochał przecież teatr, pamiętamy cudne zupełnie sceny rozgrywające się właśnie na teatralnych deskach w "Mistrzu i Małgorzacie", spod jego ręki wyszedł znakomity "Molier", wreszcie - przez długie lata współpracował z MCHATem, którego właśnie obraz kreśli w tej niewielkiej i całkiem zabawnej książeczce. Szczególny urok jednak będzie mieć "Powieść teatralna" dla tych, którzy choć z grubsza znają stosunki panujące za kulisami, dla ludzi teatru i dla widzów to lektura wręcz obowiązkowa, bo - o uzależnieniu od teatru, w wielu aspektach, od specyficznych procedur rządzących tym wyjątkowym miejscem pracy (zakładem - powiadają niektórzy), od - teatralnej niemożności ale i możliwości jakie daje scena, wreszcie - od obecności tamże nam podobnych freaków, dla których trwająca właśnie epidemia jest bolesnym i okrutnym od teatru odwykiem. Ciekawostka historyczna? Och, nie. Stanisławski i Niemirowicz-Danczenko nadal rządzą, jeden - czasami nie zgadza się na strzały na scenie, drugi - bawi głównie w Indiach, czy gdziekolwiek. Mimo wszystko jednak JAKOŚ te spektakle powstają. Zdaje się, że i Bułhakow cudem ich narodzin był szczerze zachwycony.
Do teatru pójść niepodobna, może z początkiem sezonu, we wrześniu, może... Stęsknionym za zapachem kurzu z kurtyny proponuję sobie go wyobrazić, Bułhakow będzie świetnym bodźcem. Lektura na jeden wieczór, sit back and relax, w tym wypadku - sjad'ties' - i prijatnoj pijesy...
