Zwycięstwo "Zwycięstwa"
Na każdej premierze trochę czasu spędzam w loży szyderców. Na tej nawet surowa i bezwzględna zwykle loża pomrukiwała z aprobatą.
Jeden z członków owej loży, kiedy umilkły rzęsiste brawa, bąknął tylko pod nosem: "pod koniec się nudziłem, to stanowczo za długie". Mnie ten spektakl nie nudził ani sekundy. Nie zauważałem upływu minut i godzin. Zaskoczył mnie tylko reżyserski pomysł, żeby na kwadrans zawlec widzów do piwnicy i kawa na ławę wytłumaczyć im, co autor miał na myśli. Autor, Howard Barker (lat 57) to czołowy brytyjski dramaturg, ale też poeta i malarz. Może Anglikom trzeba takie rzeczy tłumaczyć, wychowanym na teatrze aluzji, Polakom raczej nie. W piwnicach teatru też już bywałem. Sprowadzał mnie tam ponad ćwierć wieku temu były dyrektor tej sceny - Kazimierz Braun. Nie jestem entuzjastą tego pomysłu.
Być może reżyserka z wrocławskimi korzeniami, Helena Kaut-Howson chciała nas wyrwać z mrocznych, pachnących krwią i ziemią klimatów siedemnastowiecznej Anglii i zaszokować... szarymi garniturami elity władzy. Malowany król (wspaniała rola Macieja Tomaszewskiego) ubrany w perukę i kostium ze swojej epoki, na tle szarych, spiskujących, skorumpowanych elit wygląda jak facet, który się urwał z balu przebierańców.
W sumie, nawet gdyby ów przegadany wyżej zabieg uznać za mankament, to stanowi on minimalny procent wobec bezdyskusyjnych zalet ostatniej premiery Wrocławskiego Teatru Współczesnego.
Pierwsze miejsce zajmuje dojrzałe aktorstwo całego zespołu i przynajmniej trzy niezwykle role: fenomenalna wdowa Bradshaw Danuty Stenki, wspomniany już król Karol Macieja Tomaszewskiego i sekretarz Skrupa Bogusława Kierca. Każdej z nich powinienem poświęcić oddzielny esej.
Widać też w przedstawieniu twardą rękę i konsekwencję (wykluczając kontrowersyjną piwnicę) reżyserki importowanej z Wysp Brytyjskich, a i tłumaczki niezwykle aktualnie brzmiącego dziś w Polsce dramatu Barkera "Zwycięstwo". Pomysł inscenizacyjny reżyserki i scenograficzny (warstwa ziemi i trocin na scenie) Pameli Howard nawiązuje do epoki kontrkultury i awangardowych spektakli przełomu lat 60. i 70 ubiegłego wieku.
