"Sułkowski" po wałbrzysku
Po "Hamlecie" dramat "Oficer największych nadziei" jest chyba najtrudniejszym zadaniem, jakiego podjął się zespół aktorski państwowego Teatru Dramatycznego w Wałbrzychu. Zadanie to polegało nie tylko na "przeniesieniu" widza w epokę napoleońską i ukazaniu na jej tle tragedii Józefa Sułkowskiego, wielkiego Polaka, którego nazwisko wypisane jest na Łuku Triumfalnym tu Paryżu, jako jednego z największych bohaterów tej epoki i historii Francji.
Kazimierz Wyka w swym traktacie "Żeromski jako pisarz historyczny" pisze, iż w "Sulkowskim" ulegają rekapitulacji dwie ważne sprawy dla epoki napoleońskiej: klasowy problem chłopski w jego odniesieniu do polskiej walki wyzwoleńczej i ocena postaci Napoleona Bonapartego. Sprawa pierwsza zajmuje cały akt pierwszy dramatu i niknie później.
Ta właśnie scena, o której pisze Wyka, wymagała od reżysera CELESTYNA SKOŁUDY i występujących w niej aktorów szczególnie starannego opracowania. Trzeba ją było tak odtworzyć, aby utkwiła w pamięci widza, bowiem tu następnych aktach przypomina o niej tylko KAZIMIERZ MIGDAR w roli żołnierza Zawilca, który do końca tzn do kampanii egipskiej służył Sułkowskiemu.
Jak się wydaje, grupa wiarusów (oprócz Zawilca - Żmuda, Trzmiel i Ogniewski) w interpretacji JERZEGO TYCZYŃSKIEGO, BOGUSZA DROJECKIEGO i WALDEMARA SZOPY - spełniła to wszystko, czego można było od niej wymagać.
W ROLI głównej ujrzeliśmy KAZIMIERZA MOTYLEWSKIEGO, aktora zdolnego i ambitnego. Bardzo uważny widz mógł dostrzec w jego grze trochę tremy, podobnie zresztą jak u innych.
No cóż, zjawisko zupełnie normalne przy tak trudnym zadaniu. Motylewskiemu udało się jednak ukazać nam Sulkowskiego z wszystkimi jego cechami, a więc z żarem, porywem, namiętnością, umiłowaniem ojczyzny, zafascynowaniem osobowością Bona-partego, miłością do pięknej kobiety - (Roman Szydłowski "Zimny blask Sułkowskiego" Trybuna Ludu 1968).
Jak o dyplomata, intrygant, spiskowiec, zaciekły monarchista - doskonały jest JÓZEF KACZYŃSKI w roli hrabiego d'Antraigues, Dialogi hrabiego z Sulkowskim cały czas trzymają widownią w napięciu, co dowodzi, te aktorzy wczuli się dobrze w postacie, które przypadło im odtwarzać.
ELEONORA SOWIŃSKA zagrała swą rolą księżniczki Mantui z talentem, wdziękiem, dobrym opanowaniem tekstu, gestu i mimiki. Księcia Modeny trudno sobie wyobrazić inaczej jak w interpretacji JOZEFA POWOJEWSKIECO. ADAM WOLAŃCZYK doskonale odtworzył poczciwego a życzliwego Sułkowskiemu uczonego Wenture. W sumie spektakl fascynujący, ogląda go się z ciekawością i przyjemnością.
Reżyserowi Celestynowi Skołudzie i całemu zespołowi można tylko pogratulować.
NIE SZUKAJĄC przysłowiowej "dziury w całym", chciałem zwrócić uwagę zespołu na małe niedopatrzenia. Otóż Sułkowski wystąpił w pasie harcerskim, z wybitym na sprzączce i dość widocznym z pierwszych rządów napisem "ZHP''. Widocznie ktoś zwrócił na to uwagę, bo później widzieliśmy odtwórcą głównej roli bez pasa. Przy szybkiej zmianie dekoracji i rekwizytów z ogniska żołnierskiego pozostała gałązka chrustu, po której deptali w następnej scenie uczestnicy tajnej narady w sali weneckiego pałacu. Imitacje karabinów złożonych w "kozioł" w prawym rogu sceny przypominają raczej "wintowki" czyli KBK z II wojny światowej.
Piszą o tym z życzliwością dla zespołu, któremu udało się ciekawie wystawić niełatwą sztuką. Tym bardzie) należy dopilnować wyeliminowania wspomnianych drobnostek.
Obejrzenie "Sulkowskiego" polecam wszystkim mieszkańcom Wałbrzycha i okolicy.
