"Niebieski ptak"
Niebieski Ptak to symbol szczęścia, którego poszukujemy przez całe życie. Zbliżamy się do niego i nie możemy go pochwycić. Kiedy zdaje się nam, że osiągnęliśmy szczyt marzeń, wówczas upragniony cel zaczyna tracić wartość (Niebieski Ptak zmienia barwę). To, co już jest zdobyte, przestaje nas interesować. Wyznaczamy sobie nowy cel, szukamy nowych wrażeń. Nierzadko, goniąc za ulotnymi wartościami, nie dostrzegamy spraw istotnych. Niebieski Ptak siedzi spokojnie na najwyższej gałęzi (jak w ogrodzie Nocy), a my mamy pełne garście kolorowych, fałszywych ptaszków, które - gdy przyjrzymy się im lepiej - okazują się martwe, niepotrzebne. Marzymy o przyszłości, pełni nadziei oczekujemy szczęścia, lub zniechęceni i zmęczeni teraźniejszością spoglądamy w przeszłość. W czarodziejskiej krainie wspomnień, w której jest wszystko piękniejsze niż w rzeczywistości, znajdujemy Niebieskiego Ptaka, ale i on traci barwę, gdy skierujemy myśli w inną stronę. Po co więc te nasze poszukiwania, pogoń za ułudą? Po to zdaje się mówić baśń - by na końcu drogi przekonać się, że poszukiwany Ptak był koło nas blisko, tylko nie umieliśmy rozpoznać w nim tego Niebieskiego. Ale i ten ptak, w chwili, gdy uświadamiamy jego wartość, wymyka nam się z rąk.
Niebieski Ptak z baśni Maeterlincka odlatuje, ale jej bohater Jaś, nie traci nadziei. Obiecuje, że znów go schwyci. Prosi nawet widzów o pomoc w odnalezieniu ptaka, który jest potrzebny dzieciom do szczęścia. Baśń nie ma tradycyjnego szczęśliwego zakończenia, ale kończy się nadzieją. I może ona jest najważniejsza. Mo że nie chodzi o to, by schwytać Niebieskiego Ptaka, ale by go szukać.
"Niebieskiego Ptaka" Maurice Maeterlincka w prze kładzie Jana Cieślińskiego, w reżyserii Andrzeja Staszczyka, inscenizacji (+ opieka reżyserska) Zdzisława Wardejna, ze scenografią Adama Kiliana i opracowaniem muzycznym Tomasza Bajerskiego wystawił Teatr Współczesny w Szczecinie.
