Wieczory teatralne (fragm.)
WARSZTAT TEATRALNY: Zwiastowanie", dramat Paula Claudela (prolog, akt II scena 3, akt III). Przekład Jarosława Iwaszkiewicza. Reżyseria: Erwin Axer. Kompozycja przestrzeni: Zenobiusz Strzelecki.
"L'annonce faite Marie" (czyli Zwiastowanie ) - to, z pewnymi zmianami, "średniowieczna wersja wcześniejszego dramatu Claudela p.t. "La jeune fille Violaine", który rozgrywa się we współczesności. Sceniczny kształt tego dzieła, wypełniony po brzegi najprzedniejszą substancją poetycką, wydaje się tylko artystycznym pretekstem do rozwinięcia upatrzonej z góry i rozważonej jak gdyby na zewnątrz, problematyki. Sprawa grzechu, ofiary i łaski wypływa tu z najistotniejszych założeń katolicyzmu i dzieje się na terenie samotnej duszy ludzkiej, wyodrębnionej tragicznie ze świata i oderwanej od wszelkiego tła społecznego. Ani czas, ani miejsce "akcji" nie gra tu większej roli.
Szkoda, że wspaniałego utworu Claudela (w pełnym siły wyrazu i zarazem niezwykłej subtelności przekładzie Iwaszkiewicza) nie mógł nam Warsztat Teatralny pokazać w całości. Te fragmenty, których realizację ujrzeliśmy w Teatrze Nowym, wybrane były trafnie i dały wyobrażenie o problematyce dzieła, a także o artystycznej osobliwości claudelowskiej poezji. Żadne rzekome "dłużyzny" ani zahamowania fabularne nie rozpraszały uroku czystej wizyjności, która żyje - i to żyje w pełni - nie wybujałą dynamiką sceny, lecz wewnętrzną architekturą słowa poetyckiego. Skupienie, z jakim słuchano "Zwiastowania", było miarą sukcesu młodego reżysera z P. I. S. T.
Trudną rolę Violany, odwróconej stale ku własnemu wnętrzu i tam szukającej potwierdzenia świata, grała p. Mysłakowska: przyznać trzeba, że wywiązała się z niej nadspodziewanie dobrze. Z dobrego kruszcu wykute były także postaci Piotra z Craon (p. J. Maliszewski) i Jakuba Bury (p. Żukowski). Mniej udane osiągnięcia zawdzięczamy aktorom występującym w rolach Mary i ucznia Piotra z Craon. Reżyseria p. Axera umiejętnie obnażyła zawiłe unerwienie dramatu i jego tylko na poły realny charakter. Ambicja P. Axera, który nie uląkł się nieforemnej z pozoru rozlewności claudelowskiego wiersza, okazała się w pełni usprawiedliwiona: uwieńczył ją godny największej pochwały wynik. Dekoracja p. Strzeleckiego prosta a bardzo sugestywna.
