Artykuły

Najnowsza realizacja Teatru Wybrzeże to spektakl na podstawie dramatu niemieckiej autorki Ulriki Syhy, zatytułowany "Pan Schuster kupuje ulicę". Jego reżyser, Tomasz Cymerman, opowiada o tym, jak powstawał.

Przemysław Gulda: Jak trafiłeś na tekst tego dramatu? Jak to się stało, że będziesz go realizował w Teatrze Wybrzeże?

Tomasz Cymerman: Dyrektor Adam Orzechowski zaproponował mi współpracę dwa lata temu, po festiwalu w Toruniu, na którym pokazywałem swój spektakl "Coś pomiędzy". Od tamtej pory negocjowaliśmy tekst, który mógłbym zrealizować w Gdańsku. Nie byłbym w stanie policzyć, ile potencjalnych tytułów pojawiło się w trakcie tych rozmów. Niektóre pomysły były całkowicie absurdalne. W pewnym momencie tłumaczka "Pana Schustera...", Iwona Uberman, przesłała go do Michała Kurkowskiego, który przesłał do Cezarego Niedziółki, a on pomyślał o mnie. I tak się zaczęło.

O jakich lękach współczesnych Europejczyków opowiada Syha, o jakich chcesz opowiedzieć w spektaklu?

- Chyba największym współczesnym lękiem jest wisząca nad nami katastrofa, przed którą nikt i nic - poza niesporczakami - się nie uchroni. Już dzisiaj wielu z nas żyje trochę jak w schronie, w którym skryliśmy się ze strachu przed wojną, plastikową apokalipsą, terroryzmem... Można wyliczać w nieskończoność.

Na ile polska klasa średnia podziela obawy i niepokoje swojego niemieckiego odpowiednika? Czy twoim zdaniem Polska jest pod tym względem blisko Europy, czy funkcjonuje raczej w kręgu endemicznych problemów?

- Podzielamy dzisiaj wiele niepokojów z krajami zachodnimi, niektóre odczuwamy silniej, inne są nam niedostępne lub zauważamy je w małym stopniu. Wolałbym tego nie generalizować.

Przygotowujesz satyrę na klasę średnią, którą oglądać będą przede wszystkim jej przedstawiciele. Będziesz chciał nimi potrząsnąć czy raczej tylko lekko wybić z samozadowolenia?

- Nie jest naszym celem potrząśnięcie klasą średnią. Chcemy raczej przystawić jej lustro i pokazać, że sen, w którym jest pogrążona, powinien się wkrótce skończyć, bo wieje nudą... a może to odór śmierci?

Materiał, nad którym pracujesz, łączy poważną problematykę społeczną z farsową formą. Która z tych warstw jest dla ciebie ważniejsza i będzie miała istotniejsze miejsce w spektaklu?

- Nie chciałbym musieć rozgraniczać i poprzez to nierozgraniczenie mam nadzieję zbliżyć się do absurdu. Nie w znaczeniu teatru absurdu, przecież nie wskrzeszajmy trupów, ale absurdu skrywającego się na przecięciu chęci działania i niemożności podjęcia żadnego.

Muzykę do twojego spektaklu przygotowują członkowie zespołu Polpo Motel. Jak wygląda wasza współpraca i ich udział w przedstawieniu?

- Z Polpo Motel, Olgą Mysłowską i Danielem Pigońskim znamy się od lat i zrealizowaliśmy już razem jeden spektakl. Współpraca z nimi to fascynująca wyprawa w świat dźwięku. Niestety nie będą występować na scenie - może następnym razem...