Wałbrzych. 93. urodziny Józefa Wiłkomirskiego
Dużo zdrowia i samych szczęśliwych chwil życzy Tygodnik Wałbrzyski Józefowi Wiłkomirskiemu, który 15 maja skończył 93 lata. To dyrygent i kompozytor, założyciel Filharmonii Sudeckiej i jej wieloletni dyrektor.
W czasie wojny uczestniczył w Powstaniu Warszawskim. Otrzymał mnóstwo wyróżnień, w tym m.in. Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski. Dziś jest stałym felietonistą Tygodnika Wałbrzyskiego.
W czasie swojej 55-letniej kariery dyrygenckiej występował we wszystkich filharmoniach krajowych, a także w 22 krajach Europy, Ameryki i Azji, dając ponad 1600 koncertów. Dokonał wielu prawykonań polskich kompozytorów, m.in. Wojciecha Kilara, Bolesława Woytowicza, Romualda Twardowskiego, Benedykta Konowalskiego. Od 1967 rozwijał działalność kompozytorską. Jego utwory były wykonywane w 14 krajach Europy, Azji i Ameryki.
Odebrał wiele wyróżnień, w tym został uhonorowany Krzyżem Komandorskim z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski. Dziś jest stałym felietonistą Tygodnika Wałbrzyskiego.
Józef Wiłkomirski urodził się 15 maja 1926 r. w Kaliszu. Jest synem Alfreda Wiłkomirskiego, bratem Wandy oraz przyrodnim bratem Marii, Kazimierza i Michała. W latach 1936-1939 uczęszczał do Konserwatorium Muzycznego Heleny Kijeńskiej-Dobkiewiczowej w Łodzi. W czasie wojny uczył się gry na wiolonczeli u swojego brata Kazimierza oraz pod kierunkiem Dezyderiusza Danczowskiego w Staatliche Musikschule w Warszawie, której wicedyrektorem był Kazimierz Sikorski. Równocześnie grał w orkiestrze teatru dramatycznego przy ul. Kredytowej. Brał udział w Powstaniu Warszawskim. Potem był więźniem stalagu w Sandbostel.
W 1946 rozpoczął studia na Uniwersytecie Łódzkim (historia, archeologia), równocześnie w latach 1946-1949 studiował dyrygenturę w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej w Łodzi u swojego brata Kazimierza Wiłkomirskiego, Zdzisława Górzyńskiego i Włodzimierza Ormickiego oraz w latach 1949-1950 u Faustyna Kulczyckiego w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej w Warszawie. Tam też w latach 1954-1956 odbył aspiranturę pod kierunkiem Waleriana Bierdiajewa.
Był wiolonczelistą w orkiestrze Filharmonii Łódzkiej (1946-1949) i w orkiestrze Opery Warszawskiej (1949- 1950). Następnie pełnił funkcję dyrygenta Państwowej Filharmonii w Krakowie (1950-1951), dyrygenta Zespołu Ludowego Pieśni i Tańca "Mazowsze" (1951-1952), kierownika muzycznego Zespołu Pieśni i Tańca "Skolimów" (1952-1954), drugiego dyrygenta Państwowej Filharmonii w Poznaniu (1954-1957), dyrektora i kierownika artystycznego Filharmonii w Szczecinie (1957-1971). W1978 utworzył Filharmonię w Wałbrzychu. Był jej dyrektorem naczelnym i artystycznym do 2005, gdy przeszedł na emeryturę. Dodatkowo w latach 1978-1991 kierował Zespołem Szkół Muzycznych w Wałbrzychu.
