Co się stało z naszą klasą?
"Stowarzyszenie Umarłych Poetów" wg filmu Petera Weira reż. Piotra Ratajczaka w Och-Teatrze w Warszawie. Pisze Łukasz Maciejewski w tygodniku Wprost.
W tarnowskim kinie "Kosmos" były niewygodne fotele, wilgoć, zapach starości. A jednak nigdy nie zapomnę wieczoru, kiedy jako 14-latek obejrzałem tam po raz pierwszy "Stowarzyszenie Umarłych Poetów" Petera Weira. Było to jedno z filmowych wzruszeń inicjacyjnych, wzruszeń, które pozwalają odkryć świat na nowo. A zatem zarówno ze względu na tego rodzaju sentymenty, jak i w kontekście wszystkiego, co dzieje się z nauczycielami dzisiaj, jak są traktowani czy wręcz poniewierani przez rządzących, bardzo chciałem, żeby spektakl przypominający kultowy film Weira okazał się sukcesem.
Niestety, to tylko komercyjna wydmuszka. Porażka w Och-Teatrze uzmysławia, że teatr musi przegrać z kinem, jeżeli film stanowi nie tylko matrycę narracyjną, lecz także przytłacza twórców na każdym innym polu. Reżyser Piotr Ratajczak powielił doskonale znane i pamiętane wydarzenia z filmu, ale to za mało. Kilkuosobowa (!) teatralna klasa w Akademii Weltona została utworzona z wyrośniętych, lekko podtatusiałych młodzieńców, co jakiś czas podskakujących, biegających i pokrzykujących bez wiary w sens owych wykrzykników (jedyny jasny aktorski punkt przedstawienia to rola Adriana Brząkały). Z kolei od Wojciecha Malajkata w roli Keatinga nikt oczywiście nie oczekiwał, że będzie drugim Robinem Williamsem, ale raczej trudno było podejrzewać, że będzie również aż tak słabym Malajkatem. Postać bez znaczenia i bez wyrazu. Wzorcowy szantaż emocjonalny i dopełniają mniej lub bardziej niewyszukane koncepcje reżyserskie. Wszystko pod publiczkę, bez najmniejszej subtelności i wiary w to, że widz nie wszystko musi mieć podane na tacy i mocno podlane sentymentalnym sosem. "Stowarzyszenie Umarłych Poetów" w "Ochu" to Związek Żwawych Cwaniaków. Raczej się nie zapiszę.
