Szczepionka
"Mein Kampf" wg Adolfa Hitlera w reż. Jakuba Skrzywanka w Teatrze Powszechnym w Warszawie. Pisze Tomasz Miłkowski w Przeglądzie.
Reżyser Jakub Skrzywanek ze współtwórcami "Mein Kampf" stawia odważnie pytania nie tyle o to, jak to niegdyś z hitleryzmem bywało, ile jak idee faszystowskie - wydawałoby się z sukcesem przezwyciężone - odradzają się w świadomości społecznej.
To ważne przedstawienie, nawet jeśli nie pod każdym względem perfekcyjne. Gra zaledwie sześcioro aktorów, ale wspomagani muzyką, czasem wideo, i sugestywną scenografią tworzą widowisko, w którym widz poznaje proces narodzin programu Hitlera. W akcie I towarzyszymy dojrzewaniu bohatera w domu rodzinnym, jego ucieczce i tułaczce, wreszcie odkryciu idei nacjonalistycznych - szczególnie silnie oddziałuje opowieść snuta przy zupie przez Klarę Bielawkę o wzbieraniu fali odrażającego antysemityzmu. W akcie II uchylamy drzwi do kuchni partyjnej, Hitler opisuje sposób upowszechnia swoich idei -Arkadiusz Brykalski odsłania kulisy propagandy. W akcie III mamy do czynienia z utrwalaniem zasad ideowych, a przede wszystkim mitem czystej rasy. Aleksandra Bożek czyta fragmenty "Mein Kampf" poświęcone hodowli czystych rasowo Niemców, marzeniom o rasie nieskażonej ludzkimi "odpadami". Zderzenie zapowiedzi zapisanych w "Mein Kampf" ze słodko-idiotyczną piosenką do rytmu fokstrota, kontrast eugeniki i romansu to prawie terapia wstrząsowa, której poddają widzów aktorzy, wytwarzający pełną napięcia atmosferę.
Obserwując powstanie jednego z najhaniebniejszych manifestów, jakie zna ludzkość, do którego pozornie przez całe lata nie było dostępu, doznajemy wrażenia, że przenikanie faszyzmu do świadomości dokonuje się mimochodem. Czasem taktownie i kulturalnie. I nagle padamy ofiarą deja vu. Okazuje się, że tezy głoszone przez ideologa NSDAP znamy z zupełnie innych ust. Dlatego ten spektakl działa jak szczepionka.
