Lublin. Trwają przygotowania do kolejnej premiery
Teatr im. J. Osterwy w Lublinie przygotowuje się do kolejnej, przedostatniej premiery w tym sezonie - "Kowboje".
Spektakl reżyseruje Anna Smolar, która zaliczana jest do grona najzdolniejszych twórczyń młodego pokolenia we współczesnym polskim teatrze. W Polsce reżyseruje od 2004 roku. Współpracowała z teatrami w Warszawie, Katowicach, Wrocławiu, Białymstoku, Bydgoszczy, Krakowie i Opolu, reżyserując m.in. "Zamianę" Paula Claudela, "Maestro" Jarosława Abramowa-Newerlego, "Jedną ręką" Joëla Pommerata, "Panią z Birmy" czy "Obcego" Alberta Camusa. Jest laureatką Paszportów Polityki 2016 za tworzenie kameralnego i empatycznego teatru, w którym podejmuje tematy zepchnięte na margines.
O spektaklu
Każdy z nas zetknął się z systemem edukacji. Są jednak i tacy, którzy postanowili zostać w nim na dłużej i zaopiekować się kolejnymi pokoleniami uczniów. Stali się elitą, wyjątkowymi jednostkami, solą ziemi, mistrzami dydaktyki, których umiejętności pozwalają z najbardziej opornego ucznia zrobić geniusza, odmieniającego losy świata dzięki zdobytym umiejętnościom. Wyrozumiali, ale kiedy trzeba twardzi. Inspirujący i pokazujący drogę. Sprawiedliwi i gotowi zawsze nieść pomoc słabszym. Ich perypetie na terenie szkolnych sal, korytarzy i pokoi nie ustępują w niczym przygodom mistrzów rewolweru zdobywających dziki zachód. Zapatrzeni w nich uczniowie przełamują swoje kolejne bariery i ograniczenia stając się lepszymi, mądrzejszymi i bardziej empatycznymi jednostkami. Czy tak właśnie pamiętamy swoich nauczycieli?
Spektakl "Kowboje" to próba przypatrzenia się atmosferze towarzyszącej procesowi nauczania. Kto tu kogo kolonizuje i czy nieustający pojedynek jest jedynym sposobem na osiągnięcie celu? Czy cel ten jest najlepszym z możliwych? Jakie będą skutki uboczne? Czy relacje oparte na eskalowaniu przemocy, kwitnącej na każdej gałęzi systemu pozwalają się czuć bezpiecznie? Jeśli tak, to komu? Czy spontanicznie uwalniana agresja i wybuchy frustracji od dachu do fundamentu hierarchicznej struktury mobilizują każde piętro do rozwoju? Czy codziennie podsycane strach i niepewność nie doprowadzą za jakiś czas do strat, których nie uda się już odrobić?
