Bohater naszego świata
Irlandczycy mają opinię ludzi dzielnych i niezłomnych o bardzo mocno rozwiniętym poczuciu narodowym. Trudne warunki życia, walki o niepodległość ukształtowały społeczność o silnym, bardzo wyrazistym charakterze. Ich mentalność może przybliżyć nam twórczość Johna Millinghtona Synge. Tematy czerpał z życia jak i z tradycji średniowiecznych legend celtyckich, posługiwał się dialektem anglo-irlandzkim używanym przez wiejską ludność z wyspy Arann na zachodzie kraju. Jak na ludowe korzenie przystało, w sztukach Synge miesza się szara i smutna rzeczywistość z elementami bajki, ludowego moralitetu, a wszystko suto okraszone humorem.
W wiejskiej karczmie Michała Jakuba Flaherty'ego prowadzonej przez jego urodziwą córkę Pegeen nieoczekiwanie pojawia się biedny i wymęczony wędrówką przybysz. Choć Pegeen jest już po stówie z ciamajdą Szymonem Koeghem, gość wzbudza jej wielkie zainteresowanie. "Poeci byli tacy jak ty - wyzna nieznajomemu - piękni, ogniści, dzicy". Ale przybysz, który nazywa się Krzysztof Mahoń, nosi w sobie głębszą i tragiczną tajemnicę - jest ojcobójcą. Powie krótko: "wyrżnąłem go w łeb szpadlem i zakopałem". Teraz dopiero zaczyna się prawdziwy najazd urodziwych kobiet na karczmę. Najmocniej o względy Krzysztofa zabiega wdowa Quin: "Mężczyzna, który zabił ojca, jest wielką pokusą dla kobiety". Krzysztof staje się obiektem westchnień i podziwu - bohaterem naszego świata. Ale jak ulotna jest jego stawa i pozycja przekona się, gdy tylko w karczmie pojawi się jeszcze jeden przybysz.
Spektakl wyreżyserowany przez Ryszarda Bera balansuje chwilami między powagą a żartem, czarnym humorem a powiastką filozoficzną. Do takiej formuły widowiska dobrze pasuje przerysowane aktorstwo Doroty Pomykały (Wdowa Quin), Jerzego Treli (Stary Mahoń) i Andrzeja Grabowskiego (Flaherty). Magdalena Cielecka i Tomasz Konieczny swoje role kochanków Pegeen i Krzysztofa zagrali z mniejszym dystansem.
