Warszawa. Czytanie performatywne "Śladów Holocaustu..."
Centrum Społeczności Żydowskiej JCC Warszawa zapraszają na czytanie peformatywne z cyklu "Bima", które odbędzie się 14 lutego o godzinie 19.00 na Chmielnej 9a.
Tym razem będzie to czytanie fragmentów pracy zbiorowej "Ślady Holocaustu w imaginarium kultury polskiej" (red. Iwona Kurz, Justyna Kowalska-Leder, Małgorzata Szpakowska, Paweł Dobrosielski) w reżyserii Jędrzeja Piaskowskiego.
Czytanie zorganizowane dzięki uprzejmości Wydawnictwa Krytyki Politycznej.
W czytaniu udział wezmą: Sebastian Pawlak, Małgorzata Biela i Paweł Tomaszewski, muzyka: Janek Tomza-Osiecki.
Rozmowę po czytaniu poprowadzi: Jan Borowicz.
Obowiązkowe zapisy na darmowe wejściówki: biuro@jccwarszawa.pl (z dopiskiem "Bima" w temacie)
O czytaniu - od reżysera:
Dotyczące Holocaustu dyskursy i narracje naukowe, teoretyczne opisy akademickie z jednej strony są szlachetną próbą zrozumienia, udokumentowania, przybliżenia społeczeństwu Zagłady, z drugiej zaś, bardzo niewiele trzeba by - przez nieortodoksyjną lekturę i spojrzenie - nabrały innego, odmiennego charakteru.
Mamy tu do czynienia z paradoksem. Suche opisy, bloki tekstów, analizy, wybory cytatów, wyliczenia i potoki słów od każdej strony i na wylot próbujące przeniknąć tajemnicę Holocaustu wydają się coraz bardziej nas od niej oddalać - lub też coraz silniej transformować obraz, do którego zdążyliśmy się przez lata przyzwyczaić.
Holocaust powoli odmienia swój obraz i naturę, staje się zbiorem przetworzonych danych, obrazów, słów, intelektualnych gestów, etc. Stopniowo de-obiektywizuje się, oddala się od przestrzeni żywej pamięci i realnego doświadczenia (na szczęście). Dzięki dyskursom i obowiązującym w nich zasadom samo opisywanie Holocaustu i stosunek do niego osób żyjących współcześnie stają się z nim równoważne. Totalny, niewyrażalny w swojej skrajności i grozie Holocaust - na naszych oczach i w naszych głowach rozpada się, pączkuje i morfuje.
Zatem jaka jest w tej sytuacji rola emocjonalności, zwyczajowo i obowiązkowo towarzyszącej refleksji i obrazom holocaustowym? Czy po 80 latach od wybuchu II Wojny Światowej kategoria obiektywnego, "właściwego" sposobu mówienia i pisania o Zagładzie jest wciąż adekwatna i funkcjonalna? Czy zmiana optyki holocaustowej musi być waloryzowana negatywnie i postrzegana jako zagrożenie?
Wydaje się, że zjawiska te i towarzyszące im pytania są dowodami na rodzenie się na naszych oczach potrzeby nawiązywania z Holocaustem relacji nowego typu, opartej na innych niż dotychczas wartościach i założeniach.
Książka "Ślady Holocaustu w imaginarium kultury polskiej" jest z jednej strony owocem niezwykle rzetelnej pracy wybitnych naukowców i naukowczyń, z drugiej jednak wydaje się być przykładem zmiany owego sposobu widzenia i opisywania Holocaustu.
Czytanie w reżyserii Jędrzeja Piaskowskiego jest twórczym gestem wykonanym wobec tej publikacji, próbą uchwycenia jej fenomenu.
