Niespełnione marzenia, syzyfowe trudy
"Widowisko "Etcetera" zaprezentowane w poniedziałek w kawiarni Fama nawiązuje wyraźnie do stylistyki nieistniejącego Teatru 3/4 Zusno. Szczególnie do pamiętnego widowiska "Gaja". Nic w tym dziwnego - Marta Rau praktykowała w 3/4 przez wiele lat pod okiem swego ojca, Krzysztofa Raua.
Do K3 przeniosła charakterystyczne lalki-szmacianki, zamiłowanie do wypowiadania się na scenie obrazem i muzyką. W "Etcetera" nie pada ani jedno słowo. Budulcem spektaklu jest łatwo wpadająca w ucho, dynamiczna muzyka, animacja lalek i odpowiednia aranżacja przestrzeni scenicznej. Scenografia zredukowana została do niezbędnego minimum. Metalowy stelaż podtrzymuje oświetlenia, a jednocześnie wyznacza granice scenicznego "pudełka". Metalowe stoły są "małymi scenami", na których rozgrywają się dramaty lalek. Tylną ścianę sceny tworzy czarna zasłona, na której jak na katafalku umieszczane są lalki po odegraniu swoich dramatycznych ról na metalowych, nasuwających skojarzenia z salą operacyjną (prosektorium?) stołach.
Jedna lalka, jeden stół, jedna historia. Każda lalka animowana jest jednocześnie przez wszystkie trzy wykonawczynie. Ciekawa technika, szybkie zmiany akcji, dynamiczna muzyka, niezwykle funkcjonalna scenografia - to wszystko może się podobać. Czego brakuje? W tej sprawności technicznej trudno dokopać się jakiejś głębszej myśli. Lalka uwieszona do balonika odlatuje w niebo, by za chwilę spaść gwałtownie na ziemię. Szczątki zawieszane są na czarnej materii. W innej scenie, inna lalka pędzi na kole od roweru, które niebawem stanie się kołem tortury - lalka rozpięta na metalowej obręczy zostanie wystawiona jak zwłoki na widok publiczny. I tak dalej i tym podobne...
W efekcie niezwykle atrakcyjna plastycznie opowieść o niespełnionych marzeniach i syzyfowych trudach Chwilami staje się nużąca. Mimo to rzecz warta jest polecenia. Najbliższy pokaz "Etcetera" dopiero we wrześniu - ponownie w kawiarni Fama lub w Akademii Teatralnej".
