Z Teatru:
Teatr Praski na benefis zasłużonej p. R. Bartoszewskiej wystawił 3 aktową oryginalną krotochwilę Ryszarda Ruszkowskiego. I krok ten poczytać należy kierownictwu teatru tego za zasługę, bowiem cóż może być właściwego w dobie przeróżnych humbugowych elaboratów angielskich łub pełnych trójkątnego szablonu zdrady małżeńskiej fars francuskich, jak sięgnięcie po humor do naszej rodzinnej krynicy. A wszak mamy go dosyć, wystarczy wymienić Dobrzańskiego, Abrahamowicza, Ruszkowskiego. "Wesele Fonsia" tego ostatniego wyreżyserował, jak zawszę, starannie p. W. Ryszkowski ną benefis p. R. Bartoszewskiej, która odegrała rolę cioci Anastazji, dając jak zazwyczaj, typ niezrównany, co również należy powiedzieć o jej Wandzi - p. M. Bystrzyńska, i o "hic-mulier" mamie - Kurnickiej (p. S. Kawińska). Pełną młodocianego wdzięku i temperamentu Helenką była p. B. Chomiczówna, która nie dziw, że przykuła do siebie jedno po drugiem dwa
serca tak różnych usposobieniem konkurentów, jak p.p. Kęcki i Z. Stróżewski, dwa wyborowe typy farsowe.
Nieporównanym był p. W. Ryszkowski, jako Mrozik, pisarz, co to do ojca jego "w Częstochowie, to panie tego, drzwiami i oknami!..." dzielnie sekundowany przez pp. W. Jamińskiego - Ogonowski i S. Janowskiego - ojciec Fonsia; wyborny epizod stworzył p. J. Popławski w roli kucharza. "Koniec wieńczy dzieło" - to też na końcu wymieniamy p. K. Tatarkiewicza, który sam w roli Dorcia przypomniał dobre czasy naszej sceny na placu Teatralnym, czasy ś. p. Tatarkiewicza Jana, w którego ślady coraz bardziej pan Konstanty wstępuje.
Z ról pomniejszych wymienić należy: fertyczną Małgosię (p. Płonowska), Ogonowską (p. Bogusińska) wreszcie p. J. Józefowicza, który był typowym małomiasteczkowym żydkiem-grajkiem.
Całość sztuki wyreżyserowana i wyuczona nader starannie wypadła bez zarzutu. Krotochwila grana była w szybkiem tempie, zwłaszcza dwa akty pierwsze, czemu sprzyjała zresztą i sama faktura sztuki. Ostatniemu aktowi, z winy autora nieco rozwałkowanemu, nie zaszkodziłby ołówek reżyserski.
