Z Teatru:
Teatr Praski wystawił farsę T. Brandona p. t. "Ciotka Karola". Mniejsza o to, czy ostatnia ta "nowość" zasługuje w istocie na to, by ją publiczności praskiej rekomendować. W szeregu pięćdziesięciu premjer rocznie muszą się znaleźć i oryginalne i tłumaczone, i smutne i wesołe, i mądre i... inne, i szczere nowości wreszcie i wznowienia, bądź rzeczy nabierających z biegiem lat myszki, jak dobre wino, bądź wietrzejących, jak tanie perfumy, po których zostaje tylko ostry zapach piżma, nie licząc plamy na surducie.
Ostrą woń przesadnej w swym komizmie farsy angielskiej bez wątpienia posiada Bobberley, wplątany przed ćwierćwiekiem w sytuację, z której do dziś niestety nie może się wyplątać, szczególniej na Pradze. Bo też niedźwiedzią przysługę wyświadczono p. Janowskiemu powierzeniem mu roli, która poprostu prosiła się o oddanie komu innemu, np. p. Stróżewskiemu. Nie powiem, żebym był osobiście zwolennikiem rodzaju talentu p. Stróżewskiego. Przy bezwzględnie wybitnych jego zdolnościach, groteskowość ich jest tak charakterystycznie angielska, że musi robić wrażenie plamy na surducie choćby najbardziej poprawna gra innego artysty, o warunkach djametralnie przeciwnych. To też "broń mnie Boże od przyjaciół" powinien powiedzieć p. Janowski, cierpiąc za winy niepopełnione, wplątany przez nich w zgoła nieprzyjemną aferę.
Nieprawdopodobny jednak komizm sytuacji sprawiał, że publiczność zaśmiewała się do płaczu (i słusznie!) z kłopotów nieszczęsnego Bobby, wyreżyserowanych, jak zawsze, znakomicie przez p. K. Tatarkiewicza. Z wykonawców pp. Bartoszewską i Ryszkowskiego, następnie pp. Popławskiego, Gzylewską, Kawińską, Bystrzyńską, Stróżewskiego i Przystańskiego - bezwzględnie pochwalić trzeba za usiłowania stworzenia dobrego zespołu.
