Kto żałuje, że Annabella jest dziwką?
Premiera sztuki Johna Forda w reżyserii Michała Langa "Szkoda, że jest dziwką" odbyła się 22 stycznia w legnickim teatrze. Spektakl przyjęto gromkimi owacjami na stojąco, rozentuzjazmowana publiczność wywołała czeskiego reżysera na scenę.
Czy sztuka była warta takiego zachwytu? W większości tak. Dzięki niezwykłej scenografii Klary Culikovej-Langovej, która z jednej strony urzekała prostotą i dynamizmem, z drugiej zapewniała bogactwo elementów potęgujących nastrój grozy i oddających koloryt epoki renesansowych Włoch, a przede wszystkim dobrze przemyślanej reżyserii Michała Langa.
Główny wątek sztuki to miłość zakazana, a więc jeszcze raz Romeo i Julia, tyle że tym razem potraktowana w sposób bluźnierczy, łamiący społeczne tabu. Dlaczego? Ponieważ nasi romantyczni kochankowie Annabella i Giovanni są rodzeństwem ślubującym sobie dozgonną miłość na grobie matki. Ma się wrażenie, jakby szekspirowski idealistyczny świat pokazywał drugie dno. Przepiękna dziewica dopuszcza się kazirodztwa, jej brat akademik daje upust grzesznej żądzy, wierny służący to morderca intrygant i podwójny zdrajca, piastunka jest alkoholiczką, nazywa się Putana, co po włosku oznacza dziwkę. Zło zatacza coraz szersze kręgi... Mocnym wątkiem jak na polski rynek jest również postać kardynała, dającego azyl mordercy i konfiskującego majątek bohaterów. To właśnie on wypowiada tytułowe słowa:-Szkoda, że...
Interesujące implikacje do czasów współczesnych zawarte w kostiumach i stylistyce bohaterów drugoplanowych skłaniają do refleksji nad polską dekadencją roku 2000 i pytania dokąd zmierzamy i czy to właściwy kierunek.
Sztuka jest prowokacją, mającą obnażyć naszą wrażliwość na stale poszerzające się granice tego, co dozwolone. Jednak jak na tak mocne treści gra głównych bohaterów wydaje się mało wyrazista i momentami nie przekonywująca. Bardziej czytelne są postacie drugoplanowe.
Dyrektor teatru, Jacek Głomb, planuje po każdym spektaklu otwarte dyskusje prowadzone przez Ireneusza Guszpita z Wrocławia.
