Artykuły

"Śluby panieńskie czyli magnetyzm serca" Aleksandra Fredry zaproponował warszawski Teatr Ateneum na nadchodzący, "ogórkowy" sezon. Pomysł mądry, acz nieco ryzykowny - będący bowiem sprawdzianem żywotności i świeżości fredrowskiej komedii, napisanej bądź co bądź sto czterdzieści trzy lata temu.

Spektakl jednak broni się znakomicie. Tekst, nieco skrócony, lśni dowcipem, wdziękiem i lekkością. Mistrzowsko skonstruowana intryga, choć nieco dziś anachroniczna, przyciąga uwagę i wybornie rozwesela. Sprawna reżyseria, ciekawie zagrane role, realistyczna oprawa scenograficzna - współtworzą tę nieudziwnioną, chciałoby się powiedzieć klasyczną inscenizację fredrowskiego dzieła, potwierdzają jego komediową moc i ciągłą żywotność.

Przedstawienie opiera się jednak przede wszystkim na dobrym aktorstwie.

Lekkomyślny i trzpiotowaty, a zarazem mądry i czujący jest Gustaw - Andrzej Seweryn. Ważna to i dobra rola, a sam aktor zdaje się być nią szczarze ubawiony. Płaczliwy i sentymentalny Albin (Tadeusz Borowski) jest może odrobinę przerysowany, ale także przekonywający. Znakomite są dwie młode panie. Klara - Grażyna Barszczewska - zacięta w swej "nienawiści" do mężczyzn, inteligentna, żywa jak iskra, przekomiczna. I Krystyna Janda (Aniela) - delikatna, ufna, nieśmiała. Kapitalny duet tworzą zwłaszcza w scenach niepohamowanego płaczu. Pani Dobrójska (Aleksandra Śląska) i Radost (Jan Świderski) kreują również postacie ciekawe, choć mniej może charakterystyczne niż młodzież.

Ładnym elementem inscenizacji jest pomysł pokazywania na scenie (noszenie, przenoszenie, wynoszenie) długich, białych tiuli, które na końcu zmieniają się w ślubne welony Klary i Anieli.

Kolorowa, mała kurtyna w amorki rozsuwa się na boki przed kolejnymi aktami, a na scenie toczy się żywy i wesoły spektakl. Warto zabawić się raz jeszcze z Fredrą. To naprawdę interesująca zabawa.