Artykuły

Kimże właściwie są cztery postacie tej nowej, niepokojącej sztuki Schaeffera: On (Artur Steranko), Ona (Joanna Fertacz), Kelner (Mirosław Zbonik) i Kelnerka (Katarzyna Zbonik - PWST Warszawa)? Spotykają się dzień w dzień w tej samej, podupadającej i brudnej kawiarni, padają między nimi słowna banalne, słowa stanowiące pancerz : ochronny, słowa, które służą do maskowania się przed innymi. Można się tylko domyślać, iż na przykład kelner studiował kiedyś prawo: że Kelnerka - to niedoszły, zniszczony przez życie językoznawca. Ale czy to prawda, czy tylko poza, udawanie, projekcja ich marzeń? Nikt tu nic jest tym, kim jest w rzeczywistości, kim był kiedyś lub kim by chciał być: to ludzie zdegradowani, półmartwi, jak cały upadający, chylący się ku upadkowi świat, zagubieni w tym świecie: oni sami już nie wiedza kim są. Każde z nich rozpaczliwie szuka drugiego człowieka. Czy to potrzeba miłości, czy tylko - tylko? - potwierdzenia poprzez drugiego człowieka istnienia swojej własnej osoby. Złożony z kilkunastu scen tekst Schaeffera to nośna, wielowarstwowa i wielopoziomowa partytura - scenariusz teatralny. Jacek Andrucki buduje na nim swój niemal barokowy teatr symboli i emocji, moralitet i melodramat zarazem, mówiący nam o sile miłości i tego najpierwotniejszego; wynikającego z najgłębszych złóż naszej osobowości, pędu do drugiego człowieka. Czy jest to pęd ciemny, niszczący, czy tez przeciwnie - jedyna w nim nadzieja na odrodzenie nowego, lepszego świata na gruzach starego? Dzięki przejmującej grze czwórki młodych aktorów, dzięki wprowadzeniu kilku epizodycznych postaci symbolicznych, wzmagających emocjonalną intensywność akcji (zagranych przez adeptów. Studia Teatralnego) -- te fundamentalne pytania stają przed nami z bolesną wyrazistością. Dawno już nie wyszedłem z teatru tak oszołomiony i obolały od nadmiaru pytań.