Do widzenia po wakacjach
Sezon się kończy tylko raz do roku, można by to jakoś uczcić, jakimś tam "podsumowaniem". Co było super, co było niesuper. Innymi słowy, co żarło - co ssało, "candy or cancer" (Brüno) - pisze Maciej Stroiński na blogu destroix.pl.
Obawiam się jednak, że gdybym powiedział prawdę, zwłaszcza jej część negatywną, fejsbuk mógłby się zakrztusić własnymi rzygami.
Zresztą... Ranking w teatrze to jak ranking w łóżku. Nie umiem powiedzieć, z kim było mi lepiej, z którym przedstawieniem, bo co znaczy BYŁO? W teatrze, jak w łóżku, nie istnieje "było", teatr JEST albo go nie ma. Czujesz z całą mocą, kiedy jest "najlepiej", ale spróbuj to wyjaśnić, gdy już wyjdziesz z sali, a jeszcze porównać...
Credo martwej pornogwiazdy, wygłoszone już post mortem, odnoszę do własnej sytuacji zawodowej: "I loved every man I ever fucked while I was fucking him" ("Six Feet Under" S01E05).
Na koniec sezonu nie napada mnie refleksja, ile się naoglądałem, bo jak już mówiłem, przeszłość nie istnieje - tylko myśl, że teraz dwa miesiące odstawienia. Sprawą najwyższej ważności jest wieczór zamknięcia: co obejrzę na ostatki przed tym Wielkim Postem. Musi tak dać po synapsach, żeby starczyło na lipiec i sierpień. Kiedyś to była "Oresteja" Klaty, następnie "Bitwa warszawska", a zeszłego czerwca Duda-Gracz w Poznaniu.
Dla wielu widzów głównym tytułem sezonu 2017-2018 było dzieło z sezonu 2016-2017: "Wesele", Jan Klata. Mam podobny roczny jetlag, ale z innym przedstawieniem: "Idiota" [na zdjęciu], Paweł Miśkiewicz. Akurat zagrali na zamknięcie budy.
Po drugim oglądzie mogę już powiedzieć z ręką na wątrobie, że przedstawienie toczy się transowo, wywołuje przepływ, o jakim marzy większość uczniów Lupy. Jeśli ktoś jest niepodatny na takie numery, może powąchać kwiat aktorstwa polskiego. Popisują się, a mają czym, a my im pozwalamy, chcemy tych popisów. Męskie granie: Frycz, Press, Benoit, Bonaszewski, Tomaszewski. Każdy chce być lepszy od reszty kolegów, bo chłopcy tak mają, i w pewnym sensie każdy jest najlepszy.
