Artykuły

"Początkiem nietolerancji jest ludzka pycha i dramat Wieży Babel. (...) Świat, w którym dziś' żyjemy i jakiego doświadczamy, to świat coraz bardziej podzielony i wciąż dzielący się (...) odmienność płodzi nienawiść, odżywają resentymenty, jednostki skupiają się wokół wartości etnicznych, przelewana jest obca krew. Klątwa Wieży Babel zachowuje swą moc, zaś West Side okazuje się miejscem symbolicznym obecnym wszędzie." Słowa te nie są wstępem do sesji naukowej poświęconej nietolerancji, lecz fragmentem wybranym z programu do "West Side Story" - dzisiejszej premiery gdyńskiego Teatru Muzycznego.

"West Side Story" to temat ograny na wszystkie możliwe sposoby. Szlagiery Leonarda Bernsteina znają wszyscy. Wszyscy też pamiętają doskonały film Robbinsa i Wise'a. Zacytowany przeze mnie fragment programu jest odpowiedzią na pytanie, dlaczego dziś i u nas pokazuje się tak ograny musical. "West Side" to nie tylko wyrastająca z Szekspira współczesna love story, to nie tylko pejzaż amerykańskiej ulicy lat pięćdziesiątych. To dramat obcości i nietolerancji. Wszędzie, gdzie dyskryminuje się innych, obcych, wszędzie tam jest West Side.

Warte podkreślenia jest to, że przedstawienie, które zobaczymy w Teatrze Muzycznym, nie będzie kalką pierwowzoru. Ma to być, jak obiecują twórcy, "wersja przekorna wobec klimatów Broadwayu i Hollywoodu" i bardziej nowoczesna.

Reżyser Tomek Dutkiewicz (student IV roku reżyserii warszawskiej PWST) i choreograf Jarek Stańko chcą zrobić spektakl utrzymany w realiach lat dziewięćdziesiątych. Tomek Dutkiewicz nie tylko reżyseruje spektakl, ale też sam zaprojektował kostiumy.

Społeczny aspekt nie ogołocił musicalu z romantyzmu. Znane przeboje -"Tonight" i "Im Pretty" wzruszają jak zawsze.

W rolach głównych zobaczymy Beatę Andraszewicz, Julitę Kożuszek, Grażynę Drejską, Dorotę Kowalewską-Gzyl, Grzegorza Gzyla, Jacka Borcucha i Krzysztofa Okonia. Gościnnie wystąpią członkowie grupy tanecznej P '89 Jarosława Stańki. Wszystko to w efektownych dekoracjach i oświetleniu Piotra Grzegorczyka.