Nora na zimno
To nie jest Nora, która dojrzewa do buntu, początkowo zadowolona z życia w złotej klatce, potem gwałtem przebudzona, wreszcie zdesperowana i głęboko zraniona. Norę współczesną Dorota Landowska ukazuje jako kobietę od razu świadomą gry, w której uczestniczy, przyjmującą za normalny, choć nieco uciążliwy, układ żona-mąż, czyli ta, która ma wabić i chronić, i ten, który ma zdobywać i zwyciężać. Kiedy jednak okazuje się, że układ zostaje zakłócony, oboje wypadają z ról - ona traci moc wabienia, on - zwyciężania, Nora odchodzi. Bez większego żalu. Skoro małżeństwo jest martwe, nie ma sensu go ratować. Małżonkowie rozchodzą się bez awantur. Nawet problemu z dziećmi nie ma, bo reżyserka na wszelki wypadek wyminęła tę rafę i dzieci z tego spektaklu usunęła. Reżyserka Agnieszka Olsten, przerabiając "Norę" na współczesną sztukę o grach małżeńskich, jest konsekwentna, czasem do granic śmieszności, kiedy ukazuje chłopięcą skłonność mecenasa Helmera do uprawiania sportu i przepychania się kuksańcami z przyjacielem, doktorem Rankiem (Maciej Kozłowski). Odświeża dramat Ibsena, pozbawia XIX-wiecznego nalotu, ale nie obywa się to bez poważnych strat. Dramat świetnie napisany, ukazujący niczym pod lupą fazy dojrzewania Nory do protestu przeciw skłamanemu życiu, mógłby i dzisiaj brzmieć mocno. U Olsten nic takiego się nie zdarza - w tej sytuacji ukazany na scenie metaforyczny taniec ptaka rwącego się ku wolności, którym Nora odciąga męża (Mariusza Bonaszewskiego) od lektury nieszczęsnego listu od Krogstada (Oskara Hamerskiego), staje się tylko ornamentem. Kilka niebanalnych pomysłów inscenizacyjnych (powrót Helmerów z balu kostiumowego) nie rekompensuje poniesionych strat. W tej sytuacji nieoczekiwanie na plan pierwszy wysuwa się dramat przyjaciółki Nory, owdowiałej pani Linde, która po śmierci matki uświadamia sobie, że już nie ma dla kogo pracować - Aleksandra Justa dała w tej roli przejmujący portret motywowanej do pracy potrzebą opiekuńczą pracoholiczki, która staje oko w oko z życiową katastrofą.
