Cisza na widowni
"Nad Czarnym Jeziorem" Dei Loher w reż. Iwony Kempy w Teatrze Ateneum w Warszawie. Pisze Hanna Karolak w Gościu Niedzielnym.
Ratunek w miłości. Ale czy jesteśmy jeszcze do niej zdolni?
W spektaklu "Nad czarnym jeziorem" na scenie spotykają się dwie pary małżeńskie. Przed kilkoma laty ich syn i córka popełnili samobójstwo, topiąc się w tytułowym jeziorze. Wcześniej związali sobie ręce, aby nawet po śmierci być razem.
Mijający czas nie złagodził bólu rodziców. Zostało też pytanie: "dlaczego?" na które nie znajdują odpowiedzi. A jednak pewne jest, że coś przeoczyli. Pojawiają się wzajemne oskarżenia, równie bezsensowne jak próba pogodzenia się z faktem, że nigdy nie dotrą do tajemnicy dwojga młodych, samotnych i zagubionych, pozostawionych samym sobie.
Bo dorośli wypełniali czas interesami, biznesem, powiększaniem salda na koncie. Wszystko było ważniejsze niż dwoje zagubionych nastolatków. Została im w ręku tylko kartka, a na niej nie do końca zrozumiałe słowa: "To tutaj jest niefajne". Za późno, żeby dociec: co?
Bohaterowie nie budzą w nas współczucia. Wszystko, co mówią, jest bezładne, niezborne, neurotyczne, nieszczere. To, co w nich dominuje, to szukanie winnych. Innych winnych. Może młodym brakowało właśnie szczerości w relacjach międzyludzkich. Szukali tej szczerości w sobie, ale przede wszystkim w śmierci. Język postaci jest postrzępiony, jakby składał się z kawałków potłuczonego szkła. Czy dlatego, że to, co się stało, jest nie do opowiedzenia?
Agata Kulesza i Magdalena Schejbal - obie aktorki uciekają od prawdy na swój sposób. Także partnerzy: Wojciech Brzeziński i Sławomir Maciejewski, którzy chcą ulżyć w bólu swoim kobietom, ale sami nie potrafią uporać się z własnym cierpieniem. Racjonalizm nic tu nie pomoże.
Cisza na widowni pokazuje, jak przejmująco grają aktorzy, jak łatwo widzowi poczuć ich ból. Nie pierwszy już raz reżyserka Iwona Kempa wnikliwie i subtelnie podchodzi do materii tekstu. I to jest prawdziwy teatr.
