Teatr Ateneum otwiera sezon sztuką "Nad Czarnym Jeziorem" Dei Loher
"Nad Czarnym Jeziorem" Dei Loher w reż. Iwony Kempy w Teatrze Ateneum w Warszawie. Pisze Witold Sadowy.
Teatr Ateneum pod nową dyrekcją Pawła Dangla, kontynuatora słynnych "Feliksów Warszawskich", które po jego odejściu z Allianz-Polska przejąć miała prezydent m. st. Warszawy Hanna Gronkiewicz-Waltz, a umarły śmiercią naturalną, bo nie dotrzymała słowa, rozpoczął przed generalnym remontem nowy sezon teatralny i obchody 90-lecia Teatru Ateneum sztuką Dei Loher "Nad Czarnym Jeziorem". Znanej i cenionej niemieckiej dramatopisarki, obsypanej licznymi nagrodami. Jej sztuka, która jest polską prapremierą, to mroczna historia o dwójce kochających się młodych ludzi, przypominająca Romeo i Julię, którzy postanowili popełnić samobójstwo z niewyjaśnionych powodów. Po czterech latach od ich śmierci zaprzyjaźnione rodziny spotykają się w nadziei, że rozwiążą niewyjaśnioną zagadkę. Tymczasem dochodzi do ostrych spięć i rozdrapywania ran. Sztuka grana jest na niepotrzebnie moim zdaniem przebudowanej "Scenie 61". Zimnej, pustej, bez atmosfery, gdzie widz niemal dotyka aktora a aktor dotyka widza. Trudno w takiej scenerii zbudować nastrój i rozmawiać o tragedii, jaka się wydarzyła. Nie wiem, czyj był to pomysł, ale na pewno nie najlepszy. Przedstawienie obronili aktorzy swoim talentem. Podziwiam ich wytrzymałość i nerwy. Godni są najwyższych pochwał: Agata Kulesza jako Cleo, Magdalena Schejbal jako Else, Wojciech Brzeziński jako Johnny i Sławomir Maciejewski jako Eddi. Budują wiarygodne postacie. Ich talent ma wiele odcieni. Ale na specjalne wyróżnienie zasługuje Agata Kulesza. Jest wielka w tej roli, a jej scena dramatyczna, kiedy trzyma mocno za ramiona Else i patrzy jej prosto w oczy, wydobywając z siebie krzyk rozpaczy, jest majstersztykiem. Zachwycona publiczność bije im długo i na stojąco zasłużone brawa.
