Tygodnik Polityka. Autorskie podsumowania 2017 roku. Teatr
Na pierwszym miejscu "Klątwa" Olivera Frljicia w Teatrze Powszechnym w Warszawie. Dziesięć najważniejszych przedstawień 2017 według Anety Kyzioł z Polityki.
1. "Klątwa" [na zdjęciu], reż. Oliver Frljić, Teatr Powszechny w Warszawie. Chorwacki reżyser wyzywająco o polskim narodowym katolicyzmie, fikcji świeckiego państwa oraz hipokryzji lewicy. Gdy demonstracje pod teatrem i zadymy nie poskutkowały wyrzuceniem sztuki z repertuaru, ktoś rozlał w teatrze trującą substancję. Terroryzm w rodzimej wersji.
--
2. "Mefisto", reż. Agnieszka Błońska, Teatr Powszechny w Warszawie. Powieść Klausa Manna o aktorze robiącym karierę w faszystowskich Niemczech i reakcje na "Klątwę" Frljicia jako pretekst do postawienia pytań o konformizm, kolaborację, mantry samousprawiedliwień.
--
3. "Proces", reż. Krystian Lupa, warszawskie teatry: Nowy, Powszechny, Studio, TR oraz wrocławski Teatr Polski - w podziemiu i koproducenci zagraniczni. Komisje śledcze i sądy tropiące i zaszczuwające na polityczne zlecenie, czyli Kafka w Polsce. Siedmiogodzinny, surrealistyczno-somnambuliczny horror.
--
4. "Wesele", reż. Jan Klata, Stary Teatr w Krakowie. Na kikucie drzewa wisi pusta kapliczka, blackmetalowa Furia charczy o wskrzeszaniu zmarłych, a chocholi taniec polskich zombie trwa od początku spektaklu. Pożegnalnie Klaty jako dyrektora Starego i Starego jako jednej z najważniejszych scen w Polsce.
--
5. "Malowany ptak", reż. Maja Kleczewska, Teatr Żydowski w Warszawie i Teatr Polski w Poznaniu. Książka i biografia Jerzego Kosińskiego jako pretekst do teatralnej debaty nad polskim antysemityzmem, a jednocześnie przejmujący spektakl o upokorzeniu, bólu i potrzebie współczucia.
--
6. "K.", reż. Monika Strzępka, Teatr Polski w Poznaniu. Spektakl wyrosły z poczucia bezsilności, z premierą tuż po samospaleniu Piotra Szczęsnego. Z powtarzanym gestem odganiania niewidzialnych much, które krążą nad rządzącymi Polską trupami i trupami ofiar ich rządów.
--
7. "Cezary idzie na wojnę", reż. Cezary Tomaszewski, Komuna Warszawa. "Symfonia wojenna" Szostakowicza, "Śpiewnik domowy" Moniuszki, "Popołudnie Fauna" Niżyńskiego i wizyta w wojskowej komisji uzupełnień jako podstawa kampowej rewii, dowcipnej i poruszającej, o męskości z kategorią E w militaryzującym się kraju.
--
8. "Moja walka", reż. Michał Borczuch, TR Warszawa. O współczesnym świecie zdominowanym przez narcystyczną perspektywę, ego i emocje. Brawurowa adaptacja autobiografii Karla Ove Knausgarda.
--
9. "Solidarność. Rekonstrukcja", reż. Paweł Wodziński, Teatr Polski w Bydgoszczy. Lewicowa rekonstrukcja - I Zjazdu Solidarności w Gdańsku w 1981 r. - jako pretekst do rozmowy o zaprzepaszczonych szansach na samorządność i oddolną demokrację.
--
10. "Balet koparyczny", pomysł i choreografia Iza Szostak, Ośrodek Dokumentacji Sztuki Tadeusza Kantora Cricoteka w Krakowie i Fundacja Ciało/Umysł. O posthumanizmie i zespoleniu współczesnego człowieka z maszyną na widowiskowym przykładzie tańca koparek.
