"Legenda Bałtyku": Pod Pegazem jak na planie filmowym
"Legenda Bałtyku" Feliksa Nowowiejskiego w reż. Roberta Bondary w Teatrze Wielkim w Poznaniu. Pisze Stefan Drajewski w Polsce Głosie Wielkopolskim.
Dzieło Nowowiejskiego w interpretacji Tadeusza Kozłowskiego i inscenizacji Roberta Bondary okazało się dziełem ze wszech miar filmowym.
Dźwiękom uwertury towarzyszyła projekcja filmowa, która od początku sugerowała, że nie czeka nas na scenie rekonstrukcja baśniowej opowieści Walerii Szalay-Groele (libretto). Młody mężczyzna ubrany w lekko stylizowany na średniowieczny strój wędruje brzegiem morza i rozstawia sieci
Kiedy podniesie się kurtyna, zobaczymy go jako Domana (Pavlo Tolstoy). Historia miłosna - Bogna (Wioletta Chodowicz) kocha Domana i nie chce wyjść za mąż za Lubora (Robert Gierlach) - miesza się z opowieścią o mitycznej "słowiańskiej Atlantydzie". Ojciec Bogny widząc nieprzejednaną postawę córki, stawia Domanowi warunek. Musi zdobyć koronę Juraty.
Robert Bondara mając świadomość, że akt drugi stanowi wielką scenę baletowa, w finale I aktu dubluje postaci Bogny i Domana tancerzami (Julia Korbańska i Gal Trobentar Žagar), które tłumaczą emocje i zachowania śpiewaków. I akt rozgrywa się na plaży, w tle widać morze, bohaterowie ubrani są na szaro z wyjątkiem Lubora (w czerni). Wszystko przypomina jakby plan czarno-białego filmu...
Bondara przy współpracy Julii Skrzyneckiej (scenografia), Martyny Kander (kostiumy) i Macieja Igielskiego (światła) stworzył niezwykle ciekawą opowieść.
Monochromantyczne barwy szarości przełamane tylko czerwienią kostiumów tancerek i tancerzy w akcie II i czernią Lubmora, nadają tej historii rys uniwersalny. Muzyka Feliksa Nowowiejskiego ma charakter filmowy: portretuje charaktery postaci, tworzy klimat i tło sceniczne. Orkiestra pod kierunkiem Tadeusza Kozłowskiego wydobywa z niej różne barwy, zachowując epicki rozmach, akcentując - kiedy trzeba - liryzm lub humor. Wszyscy śpiewacy reprezentowali wyrównany poziom. Mnie urzekli Magdalena Wilczyńska-Goś (Swatawa) i Szymon Komasa (Tomir).
O scenicznej urodzie dzieła Nowowiejskiego zadecydowali jednak tancerze: alter ego głównych bohaterów, podwodne królestwo Juraty wyczarowane ruchem (akt II) czy dekonstrukcja polskich tańców ludowych w akcie III w trakcie Sobótki. Widać, że reżyser jest tancerzem i choreografem. Szkoda tylko, że nie udało mu się uaktywnić ruchowo i aktorsko wszystkich śpiewaków (zwłaszcza Roberta Gierlacha).
Kiedy kurtyna opadła, zabrakło mi tylko napisu "The End".
