Dawnej sztuki czar
"Sługa dwóch panów" w reż. Rimasa Tuminasa w Teatrze Studio w Warszawie. Pisze Monika Tuchalska w Gentlemanie.
Dziś praca na dwa etaty nikogo nie dziwi i nie oburza, kiedyś było inaczej, a przede wszystkim trudniej. Truffaldino, młody, ubogi wenecjanin, chcąc zarobić na dwa obiady w ciągu dnia, nieźle się musiał natrudzić, nagłówkować i nagimnastykować, by podołać wszystkim obowiązkom, nie tracąc żadnej z posad. A i tak na ogół musiał obejść się smakiem. Jego przygody opisał 250 lat temu
Carlo Goldoni. Warszawskie przedstawienie wyreżyserował Rimas Tuminas, jeden z najwybitniejszych współczesnych reżyserów europejskich, laureat wielu nagród, założyciel niezależnego Teatru Małego w Wilnie. Jego pomysł na znaną komedię jest zaskakujący. Przede wszystkim nie pędzi ona szaleńczo, jak na komedię dell'arte miejscami jest wręcz statyczna. Monotonny, trwający dobrych kilka minut marsz zgiętego w pół Pantalona hipnotyzuje, zaś brawurowa scena walki wykonana "na zwolnionych obrotach" to choreograficzny majstersztyk, dzięki któremu publiczność szaleje. Do tradycji wykonań tego typu sztuk nawiązuje wygląd niektórych postaci oraz charakterystyczny drewniany podest, na którym odbywa się jednak tylko część akcji. Z tyłu cały czas obecna jest sterta walizek, tak jakby właśnie wypakowano z nich owe elementy dawnego, teatralnego stylu. Kilka kreacji aktorskich zasługuje na szczególną uwagę. Drobna Agnieszka Grochowska w nikotynowych oparach, pozach i gestach do złudzenia przypomina... Ojca Chrzestnego. Ubezwłasnowolniona Klarysa, grana przez Monikę Obarę, umie postawić na swoim i dostaje to, czego chce. Rafał Cieszyński, dotychczas kojarzony głównie z serialami i rolami bohaterów współczesnych, okazał się godny noszenia fraka i peruki, zaś Wojciech Zieliński jako Truffaldino, imponujący przemyślnymi fortelami, po chwili wzrusza jako zakochany młokos. Całość nieco nostalgiczna, pokazuje, że w teatrze ciągle jest miejsce na teatralną maskę.
