Artykuły

- Poza umiejętnościami zawodowymi, szkoła daje nieprawdopodobną możliwość zdobycia wiedzy o sobie. O tym co istnieje w moim wnętrzu, a o czym wcześniej nie miałam nawet pojęcia - mówi ANNA CIEŚLAK, aktorka Teatru Słowackiego w Krakowie.

Czy po dwóch latach od skończenia szkoły teatralnej czuje się już Pani aktorką?

- Czuję się i to nie tylko dlatego, że od dwóch lat jestem na etacie w Teatrze im. Słowackiego w Krakowie, ale przede wszystkim dlatego, że gram w teatrze, do którego przychodzi publiczność, kupuje bilety i płaci za nie niemało. Czuję się więc przed nimi odpowiedzialna za to, co robię. Muszę więc dać z siebie wszystko, żeby widzowie chcieli tu wrócić.

Na ile wybór szkoły teatralnej i zawodu aktorskiego był u Pani świadomy, przemyślany, a na ile zdecydował o tym przypadek?

- Myślę, że moja świadomość tego zawodu była wtedy zerowa. Myślałam raczej o przygodzie, o przeżyciu czegoś lajne-go. Na pewno nie miałam w głowie tego, że za wszelką cenę muszę być aktorką, tym bardziej że skończyłam szkołę

o profilu matematyczno - fizycznym. Owszem brałam udział w rozmaitych konkursach recytatorskich, ale to było na poziomie szkolnym. Do krakowskiej szkoły teatralnej dostałam się za drugim razem, a wcześniej skończyłam roczną szkołę LArt Studio, też w Krakowie.

Ciężko było w szkole teatralnej?

- Bardzo ciężko. Cztery ciężkie lata bycia w szkole. Na ogół przebywało się w niej od rana do późnego wieczora, ciężko pracując.

Co najwartościowszego dala Pani szkoła?

- Poza umiejętnościami zawodowymi, możliwość zdobycia wiedzy o sobie. Aktorstwo to jest zawód, który daje nieprawdopodobną możliwość dowiedzenia się wiele o sobie, o tym co istnieje w moim wnętrzu, a o czym wcześniej nie miałam nawet pojęcia. Jeden z moich profesorów, Krystian Lupa mówił nam: "Jeśli ja coś mówię do ciebie, a ty tego nie rozumiesz, to znaczy, że jeszcze nie dotarłaś do tego w sobie". Bo tak naprawdę wszystko jest w nas, cary kosmos. Poza tym, moimi profesorami w szkole teatralnej byli Jerzy Stuhr, Jan Peszek, Danuta Michałowska, Stanisław Dobrzański

Co dali Pani poszczególni profesorowie?

- Na przykład Krystian Lupa fenomenalną duchową młodość, pragnienie nieustannych poszukiwań, otwierania ludzi, którzy są pozamykani na siebie oraz ciekawość dziecka Jerzy Stuhr - warsztat i świadomość, że aktorstwo to nie tylko emocje, ale także intelekt, zdolność do panowania nad sobą i swoim warsztatem po to, żeby nie wypruć z siebie flaków, nie oszaleć, nie spalić się przedwcześnie, o co w tym zawodzie nietrudno. Każdy z nich, a także pozostali, dali mi coś ze swojej bogatej indywidualności

Służy Pani Kraków jako miejsce życia i pracy?

- Tak, bo Kraków to dla mnie szkoła i teatr To także dobre miejsce do wyciszenia się, choćby w moim ukochanym Hubie przy Floriańskiej 18. Natomiast film i telewizja - to Warszawa. Jestem więc i tu, i tam. Wadą Krakowa jest jego pewna zaściankowość, hermetyczność, konserwatyzm, małe otwarcie na nowości, ale ma to też i dobre strony, bo sprzyja spokojowi, o który trudno w szalonej stolicy.

Ma Pani już za sobą debiut filmowy, rolę Marioli w "Masz na imię Justyna" w reżyserii Wenezuelczyka Franco de Peny. Jak doszło do tego spotkania?

- Wygrałam casting. Franco de Pena pięć lat walczył o realizację swojego pomysłu. Praca na planie była niezwykłym, wszechstronnym doświadczeniem, które dało mi ogromnie wiele. Ciężko było, nieraz burzliwie, bo Franco jest perfekcjonistą i ryzykantem, ale wspaniale. I myślę, że efekt jest cenny, bo film był bardzo dobrze przyjęty, m.in. na festiwalach w Montrealu i w Brukseli, a ostatnio na Przeglądzie Nowego Polskiego Kina w Petersburga

**

ANNA CIEŚLAK ma na swoim konde także kilka ról teatralnych: Oiryzotemis w "Bektrze" na podst Ajschylosa, Niny w "Mewie" Czechowa, Julii w "Miarce za miarkę" Szekspira. Obecnie przygotowuje rolę Feicj w "Pułapce" Różewicza. Pod koniec kwietnia wystąp jako Laura w "Kordianie" Słowackiego, ttórego nowa premiera przygotowywana jest na scenie Teatru im. J. Słowackiego w Krakowie.